Rozdział V- Dlaczego nie?

Takie przypomnienie ode mnie, ponieważ pewnie nie pamiętacie o co tu chodzi. Mama Mariny i jej partner Mark mieli wypadek, który spowodowała Alfea. Kobieta zabiera nastolatkę do szpitala, mówi jej, iż tam jest jej mama. Zostawia ją jednak w szpitalu i odjeżdża.

Siedziała na trawie i marszczyła oczy przed rażącym ją słońcem. Promienie słońca z dumą ,,przepychały się" przez warstwę atmosfery. Padały na zieloną trawę i olśniewały swym blaskiem.

Westchnęła głęboko. Zadziwiające jak jedno zdanie może wpłynąć na nasze zachowanie. Jedno zdanie.

Słowa Anny odbijały się jej cichym echem po głowie. Starła się je wyrzucić i zakopać, ale  na próżno. Powracały jak bumerang. Za każdym razem coraz głośniejsze i mocniejsze.

,,A skutki?" Po raz kolejny słowa blondynki przeszły dziedzińcem jej zamku.

Rzuciła kamieniem w wodę i upadła.

- Skutki mogą być potworne. - powiedziała cicho.- Dlatego muszę jak najszybciej uciekać.

Wstała, wyprostowała się i poszła przed siebie. Doszła do wniosku, że Annie pomyślnie udało się zasiać w niej obawę. Zakorzeniła się głęboko w jej umyśle i nie chciała wyjść. Z drugiej strony lubiła ucieczki. Traktowała to jak specyficzny rodzaj podróży. Dawał on jeszcze dodatkowy zastrzyk adrenaliny.

- Ale po co się przejmuję?! Jestem wolna!- uśmiechnęła się. - Nie ucieknę. - dodała cicho. 

Szła przez dużą, zieloną polanę. To miejsce jej coś przypominało, ale nie mogła sobie przypomnieć co.

Zamek był bardzo ładny, otoczony  dużą fosą. Rozejrzała się. W oddali było słychać trąbki i śmiech dorosłych. Brama była otwarta. Uśmiechnęła się lekko i spojrzała w wodę. Była małą dziewczynką. Włosy tańczyły w powietrzu i łaskotały jej twarz. Biała sukienka i białe buciki. Weszła do zamku.

Pusto.

Nic nie było słychać. Żadnych trąbek, żadnego śmiechu. Nie było nikogo. Biegała po całym dziedzińcu.

Nie ma nikogo.

Załamana usiadła na środku i spuściła wzrok.

Nagle coś usłyszała, nie mogło się jej to zdawać. Na początku delikatny szmer, jakby ktoś szeptał. Dźwięk narastał, z każdą sekundą coraz bardziej i natarczywiej.

Wstała i pobiegła. Na środku stała półprzezroczysta postać. Mówiła bardzo pięknie, jej słowa były muzyką dla uszu. Z każdą sekundą chciało się coraz więcej i więcej, i więcej. Podeszła do postaci i wyciągnęła do niej swoją chudą rączkę. Kobieta uśmiechnęła się i zaczęła śpiewać.

- A jeśli ja mam coś przeciwko

to wypada nic nie mówić.

A jeśli przemilczę swe zdanie...

to ucieknie moje cenne minut pięć

lecz lepiej przemilczeć

i patrzeć na wszystko z boku

wpatrując się w niebieskie oczy nieba

bo to pięć minut trwa i trwać będzie

dopóki ja wznoszę swe oczy ku górze

dopóki strumień brzęczy w źródle

o wtedy jest moje pięć minut

zielone pięć minut

gdzie w górę podnoszę oczy zmęczone

i zakładam bujną koronę

z gałęzi i nieba

to moje minut pięć.

Dziewczynka złapała postać za rękę i poszła za nią. 

Tu wszystko się zaczęło. Do dziś tego żałuje. Próbuje wymazać ten dzień z pamięci, ale się nie da. Cały czas powraca. Teraz może się od tego uwolnić. Nic nie stoi jej na przeszkodzie. Przecież wykonała zadanie. Prawda?

Było ciemno. Przetarła kilka razy oczy. Ciemno. Minęło kilka dobrych minut, zanim jej oczy przyzwyczaiły się do jasności pomieszczenia. Przez chwilę nie wiedziała co się dzieje. Była skłonna nawet pomyśleć, iż jest u siebie w domu. Spokojnie leży na łóżku, a mama ogląda filmy romantyczne. Jednak jej coś nie pasowało. Ten pokój był za duży. Na łóżku nie było tak  wielu poduszek i zapach był inny.

Gdzie jestem?

To pytanie pojawiło się w jej głowie. Powoli zwlekła się z łóżka. Zobaczyła drzwi, a za nimi był oświetlony korytarz. Podeszła do nich i  zapaliła lampy. Nagle ją olśniło. 

Szpital.

- Jestem w szpitalu.- powiedziała cicho i wyszła z sali.

Niepewnie otworzyła drzwi. Bała się, że ktoś ją zauważy, że kogoś obudzi. Szybko jednak weszła do sali i zgasiła światło. Musi poczekać do rana. Teraz nic nie zrobi. Walnęła głową w ścianę i próbowała myśleć logicznie. Najważniejsze to nie dać się panice.

Ale co miała teraz zrobić? Sama, w miejscu którego nie zna. Po za tym jej orientacja w terenie równa się zeru!  Jej bezradność przerażała ją. Nie wiedziała co o tym myśleć. Gdzie jest Alfea?! Tysiące pytań bez odpowiedzi. Gdzie ona jest? Wykręciła numer do kobiety.

- Numer chwilowo niedostępny.- usłyszała.

Położyła się na łóżku. Wiedziała, iż jest w kropce. Nie ma stąd dobrego wyjścia.

- Pomyśl racjonalnie - mówiła do siebie. - Tylko bez paniki- wzięła głęboki oddech. - Ale jak tu nie panikować? Co zrobić? Bez pieniędzy! Nawet nie wiem gdzie jestem!

Wzięła do ręki telefon. 1:32. O tej porze nic nie zrobi. Zgasiła światło i nastawiła budzik na 5. Usnęła.

Wyjście ze szpitala nie było trudne. Kilka chwil i pokrzyku. Lecz później pojawia się pytanie, co zrobić dalej? W którą stronę iść? W prawo, a może jednak w lewo? Która storna jest lepsza, fajniejsza?  Postanowiła skręcić w prawo.

-Nigdy się nie cofaj- powiedziała przestraszona.

 Była głodna i wbrew pozorom zmęczona. Zmęczona fizycznie i psychicznie. Po pierwsze łóżka szpitalne nie należały do najlepszych, a po za tym te wszystkie wydarzenia.....wykończyły ją. Nie wiedziała co robić. Po raz pierwszy miała pustkę w głowie.  Może rozsądniej byłoby wrócić do domu? Może to miałoby jakiś sens? Choć odrobinę? Jak taka dobra uczennica jak ona nie wie co ma zrobić?! To wbrew wszystkiemu! Kopnęła ze złością w ziemię. Było już jasno.  Usiadła na brzegu drogi, około trzech kilometrów od szpitala. Miała nadzieję, że ktoś jej pomoże. Nie wiedziała dokładnie na czym ta pomoc miałaby polegać, ale chciała by ktoś jej pomógł.  Kilka samochodów minęło ją szybko, jednak kolejny zatrzymał się. Wysiadł z niego szatyn. Od razu uśmiechnęła się na jego widok.  Był wysoki i szczupły, cztery lata starszy od niej.  Na twarzy miał kilkudniowy zarost. Ubrany był w koszulę i garniturowe spodnie. Przypominał taki klasyczny, książkowy przykład. Zamknął drzwi od samochodu i podszedł do dziewczyny.

- Witam- uśmiechnął się ciepło i podał jej rękę.- Jestem Richard.

Wstała i ponownie  lekko się uśmiechnęła. 

- Marina- powiedziała.

- Jadę w tamtą stronę, może cię podrzucę- zaproponował i wskazał palcem kierunek drogi.

- A właściwie, czemu nie- podała mu rękę.

Już nic gorszego nie mogło się jej stać. I tak nic nie zrobi. Wsiadła do samochodu i zapięła pasy.

- Dokąd idziesz- spytał, odpalając silnik.

- Szczerze to sama nie wiem- uśmiechnęła się.

- Taka wolna rządza przygód- zażartował.

- Można tak powiedzieć. Zaczynają się wakacje. Trzeba jakoś je spędzić.

- Grunt to mieć jakiś pomysł- spojrzał na nią.- Gdzie cię wysadzić?

Spojrzała na drogę. Raz się żyje. Do czego wróci? Do pustego domu? Z normalnego punktu widzenia jest to dziwne. Jedzie sama z obcym facetem, ale jej to było wszystko jedno. A do tego bardzo polubiła Richarda. Chciała z nim spędzić jeszcze kilka chwil.

- Gdzie chcesz- rzuciła obojętnie.

Richard wyglądał na zdziwionego. Nie spodziewał się takiej odpowiedzi. Spojrzał na nią mocno zaskoczony,  westchnął  i powiedział:

- Kupię ci jakieś ciuchy, bo w tych wyglądasz strasznie.

- Nie ma sprawy.

Kolejna odpowiedź padła z jej ust. Chciała się niczym nie przejmować. Kiedyś pewnie zdziwiłoby ją to, iż obcy mężczyzna chce jej kupić ubranie, ale nie teraz. Była przygotowana na wszystko. Musiała jakoś odreagować. Spojrzała za szybę i zorientowała się, że wjechali do miasta.

- Jaki piękny budynek- powiedziała zachwycona.

- To centrum handlowe- skomentował....normalnie?

- Idziemy?

Była gotowa otworzyć drzwi i kupić sobie ładną sukienkę. Już wyobrażała sobie jak przymierza te wszystkie ubrania i jak z dumą przegląda się w lustrze.

- Mari-  chłopak  podszedł do niej.- Może najpierw kawa, a potem zakupy?

Sprawiał wrażenie zakłopotanego. Nie podobała mu się aż taka bezpośredniość dziewczyny. Lubił osoby pewne siebie, lecz wszystko w granicach zdrowego rozsądku. To dziwne, ale bał się jej. Zaczynała go przerażać. Co taka dziewczyna robi sama w mieście, którego nie zna? Czy to wszystko nie było dziwne?

- Ty tu ustalasz warunki- zaśmiała się.

Zatrzymał samochód i otworzył jej drzwi. Skierowali się w stronę kawiarni. Była ona mała, lecz przytulna. W powietrzu rozchodził się zapach czarnej, zmielonej kawy i cytryny. Zajęli stolik pod oknem i czekali na gorący napój. Przez chwilę panowała cisza. Nikt nic nie mówił. Richard obserwował tylko dziewczynę i uśmiechał się. Kiedy kelnerka przyniosła zamówienie, zanurzył wargi w naparze i spytał.

- Ja wiem, że wychodzę na idiotę, ale czy nie jesteś taka....no wiesz bezpośrednia?

- Richard- spojrzała mu w oczy.

Zastanawiała się, czy mu powiedzieć? Powinna. Przecież ją podwiózł, kupił jej kawę i coś do jedzenia....

- Przez jeden dzień zawaliło się całe moje życie. Nie mogę w spokoju wypić kawy i zjeść rogala? Każdy inaczej reaguje na stres. Zapewne za kilka dni będę tego żałować, ale...Jeśli chcesz to pójdę- powiedziała za jednym tchem.

Wstała, wyprostowała swoją żółtą sukienkę, pocałowała go w policzek  i wyszła z kawiarni. Wiedziała, że dawna ona by tego nie zrobiła, ale... Wszystko się zmieniło. Potrzebowała sprzymierzeńca i to jak najszybciej. Nie interesowało ją to, iż go wcale nie zna. Miała już opuścić parking gdy usłyszała.

- Mari! Zostań. Znam cię bardzo krótko, ale zostań!

Uśmiechnęła się tylko i poszła dalej. To wszystko przypominało jej jakąś komedię romantyczną. Wzięła do ręki telefon i wybrała numer.

- Halo. O Alfea. Musimy pogadać.

Wiem, że trochę nawaliłam.

Przepraszam.

Przepraszam też za błędy, bądź powtórzenia i liczę na to, iż ktoś to przeczyta.

Dziękuję Positivamente Fresa Loco

Pozdrawiam Digital!