Rozdział IV- Egoista?

-I co, smakuje ci?- pyta dziewczyna, pijąc mleko z wielkiego garnka.

- Smakuje. – odpowiada zgodnie z prawdą siadając pod drzewem.

Są na małej wsi. Nie ma tu drogi asfaltowej, ani piętrowych domów. Chatka jest mała i dookoła otaczają ją wielkie pola.

Dziewczyna usiadła obok chłopaka i wypiła mleko. 

-  Już skończyłaś?- zdziwił się.

Nie przywykł jeszcze do tak ,,intensywnego” smaku mleka. Zawsze wolał to odtłuszczone. Wiedział, że ta papka nie dostarcza mu żadnych witamin, ale to właśnie przypominało mu dzieciństwo. Uśmiechnął się i spojrzał na swoją towarzyszkę. Miała rozpuszczone włosy, które swobodnie opadały jej na czoło. Uśmiechała się i nuciła jakąś piosenkę. 

Wiatr zawiał mocniej i z izby wyszła pani Gieszcz. Blanka sporo mu o niej opowiadała. Była to starsza pani, około lat 80. Na głowie miała chustę w zielone kwiaty i jakiś fartuch. Jej oczy były pogodne ale już  zmęczone życiem, a twarz poorana bruzdami i zmarszczkami.

  Pamięta jeszcze II wojnę światową. Wiele wtedy przeżyła. Jej brat zginął w Oświęcimiu, a drugi z niego uciekł. Matka umarła z żalu, iż ich ojciec został zabity. Od samego początku towarzyszył im strach. Strach, od którego nie mogli uciec. Tworzyli piękną pięcioosobową rodzinę. Rano w niedzielę chodzili na siódmą do kościoła. Jedli śniadanie, później zajmowali się gospodarstwem. Na obiad zawsze był rosół. Nie zawsze z kluskami, często był z ziemniakami. Pani Gieszcz lubiła tą potrawę.  Zawsze pomagała w przygotowaniu  tego posiłku.  Na drugie danie było mięso. Później szli na długie spacery. Tatuś opowiadał im jak to walczył w I wojnie światowej i jak to wszystko się działo. Za każdym razem powtarzał im, iż wojna to rzecz okrutna.

Było ich troje. Najstarszy Antek odziedziczył urodę po matce. Miał kręcone, brązowe włosy i przenikliwe, duże oczy. Był wysoki i silny. Potrafił unieść mamusię na jednej ręce.

Średni syn Stefan był niski, lecz roześmiany. Zawsze potrafił każdego rozśmieszyć, pocieszyć…

Najmłodsza z nich była Tosia – pani Gieszcz. Urodę odziedziczyła raczej po ojcu. Miała długie rude włosy i piegowaty nos. Usta i oczy miała jednak po matce. Potrafiła się uśmiechnąć i nagle cały świat się nagle rozpromieniał.

Wchodzili wtedy do domu. Dziś byli na długim spacerze i ktoś krzyknął ,,Wojna! Zaczęła się wojna!” .

Później był tylko smutek. Niedzielne obiadki rozpłynęły się i nigdy nie wróciły. Zostały tylko nieprzespane noce, strach, śmierć innych ludzi na własnych oczach, naloty, głód, płacz i rozpacz. Ludzie gromadzili się w kościołach i modlili. Chcieli by to jak najszybciej się skończyło. Niestety wojna trwała aż sześć lat.

Dokładnie sześć lat później (po ogłoszeniu, iż skończyła się wojna), Tosia stanęła w furtce czekając na rodziców. Miała na sobie sukienkę tego samego koloru co wtedy, a w rękach trzymała chleb, który dopiero co wyszedł z pieca. Wszystko było jak sześć lat temu….tylko mamusia, tatuś i Stefan nie wrócili. Nie weszli na podwórko, nie zaśpiewali pogodnie piosenki….Tata nie ucałował Tosi w czoło i nie powiedział, że jest najpiękniejszą dziewczyną na świecie. Mama nie odebrała chleba i nie pokroiła go. Została pustka, której nikt nie mógł zapełnić. Zostali sami. Tosia i o sześć lat starszy Antek.

Te wspomnienia długo nie dawały pani Gieszcz  spokoju. Dopiero kiedy założyła własną rodzinę, pustka ta zaczęła się wypełniać, ale niecałkowicie….

- No, Blanko dziś dużo wypiłaś!- pochwaliła ją gospodyni.

- Mleko było pyszne, więc co się dziwić!- odpowiedziała głośno, by starsza pani usłyszała.

Dziewczyna przytuliła kobietę. Wiedziała, że ten gest sprawi jej przyjemność, ale za każdym razem gdy wiedziała panią Gieszcz, oczyma wyobraźni widziała tą nastoletnią dziewczynę czekającą na tatusia. Wiedziała, iż czuła się wtedy osamotniona i mimo upływu czasu chciała jej dodać otuchy.

Spuścił głowę. Było mu głupio. Chciał się zapaść pod ziemię.

Na swój sposób podziwiał panią Gieszcz.  Miał prawie całą rodzinę, mógł robić to na co miał ochotę, lecz nie doceniał tego. Miał to gdzieś i widział tylko czubek własnego nosa. Dopiero teraz do niego dotarło jakim był egoistą. Egoistą….

Zamknął oczy, a spod jego powiek wypłynęło kilka łez.

-Dowidzenia proszę Pani! –powiedziała radośnie Blanka wsiadając na rower.- W piątek postaram się przyjechać.

Chłopak wszedł na bagażnik i pojechali dalej.

Dopiero teraz zaczął dostrzegać inne barwy…..

 Tak jakby inne spojrzenie na świat.

-No to koniec. – oznajmiła radośnie i położyła rower obok drogi.

- Czy powrót nie zajął nam mniej czasu?- spytał drapiąc się po głowie.

- Zajął.- uśmiechnęła się i usiadła na trawie.

Było już południe. Słońce górowało na bezchmurnym niebie. Nie było wiatru, a temperatura ciągle rosła.  Stali niedaleko jego domu.

- Mogę wiedzieć gdzie mieszkasz?- spytała wstając.

- Trochę daleko. – skłamał.

Nie dlatego, że nie chciał jej zaprowadzić do swojego domu, tylko….Bał się reakcji rodziców. Pewnie myślą, że śpi.

- Wiesz musielibyśmy..- nie dokończył ponieważ dziewczyna mu przerwała.

- Ręka. – powiedziała stanowczym głosem.

- Co?- spytał zdezorientowany.

- Ręka. – powtórzyła i wzięła jego kończynę.

Odwinęła rękaw. Zobaczyła kilkadziesiąt małych ran i kilka większych. Skrzywiła się.

- Kto ci to zrobił?

W jej głosie nie było wyrzutów. Była raczej nuta troski. Takiej troski, którą okazują sobie przyjaciele.

- Nikt.- tym razem odpowiedział zgodnie z prawdą.

Puściła rękę. Nie pytała już o nic. Nie wypytywała : ,,jesteś pewien swojej wypowiedzi” lub ,,na pewno”.

Uśmiechnął się.

Znał ją dopiero od kilku dni a wydawała mu się bliska i zarazem inna. Była inna od tych osób, które znał. Miała inne spojrzenie na świat. Tak jakby nie była z tej epoki. Jakby była już starszą panią, która wiele przeżyła i wie jak postępować.

- Skaleczyłem się. – oznajmił.

Uznał, iż powinna wiedzieć co się stało.

- A policzek?- spytała, lecz momentalnie ucichała.

Wiedziała, że niegrzecznie jest ,,ciągnąć” kogoś za język. Nigdy nie namawiała nikogo by mówił więcej niż chciał.

-No….- zaczął lecz przerwała mu ruchem ręki.

- Późno już. – jej ton był tym razem inny.

Jakby zimny. Sprawiała wrażenie jakby się czegoś bała, przestraszyła. Momentalnie uśmiech zszedł z jej twarzy, a zamiast niego pojawiła się prosta kreska.

- Już jedziesz?

Nie uśmiechało mu się wracać do domu. Wolał jeszcze z nią tutaj posiedzieć.

Nawet w ciszy.

Nie chciał wracać do domu, nie chciał siedzieć bezczynnie i po raz kolejny rozmyślać nad przeszłością.

- Mleko się popsuje. – powiedziała szybko i odjechała wypowiadając tylko ciche ,,cześć”.

Był na podwórku. Podszedł do okna od swojego pokoju i wszedł do niego. Wszystko było tak samo jak rano. Podszedł do drzwi i usłyszał rozmowę.

- Może powinniśmy otworzyć drzwi do jego pokoju?- spytał męski głos.

- Poczekajmy jeszcze chwilę. – uspokoiła go kobieta.- Może jeszcze śpi.

Z uśmiechem położył się na łóżku. Cieszył się, że nie weszli do jego pokoju. O jedną awanturę mniej.

Nagle wstał i podszedł do biurka. Otworzył szufladę i wyją z niej niebieską, grubą teczkę. Znajdował tam się blok rysunkowy i kilka ołówków. Wyjął jeden arkusz i zaczął rysować.

Zawsze lubił rysować. Pomagało mu to w różnych chwilach. Chłopcy w jego wieku grają w piłkę, w siatkówkę lub w różne gry komputerowe, a on rysuje. Potrafił rysować cały dzień. Czasem zdarzało się, że budził się w nocy i rysował. Każdy chwalił jego prace. Były dopracowane w każdym szczególe. Nie kolorował ich. Zostawiał czarno-białe.  Uważał, iż tak lepiej oddają swój charakter.

Po niecałej godzinie skończył. Obejrzał dokładnie rysunek. Na dole w lewym rogu podpisał się z dzisiejszą datą.

Uśmiechnął się. Nawet ładnie mu to wyszło.

- Proszę. – powiedział słysząc pukanie do drzwi.

- Cześć.- usłyszał głos Edka.

Nie gniewał się na niego.

Już nie.

- Chciałem cię przeprosić za wczoraj. – powiedział siadając na łóżku.- Trochę mnie poniosło.

- Wiem. – odpowiedział spokojnie.

- Mam nadzieję, że się na mnie nie gniewasz.

- Nie, nie gniewam się. – odpowiedział zapatrzony w kartkę.

- To dobrze.

Edkowi nie przeszkadzało, iż chłopak nie patrzy się  w jego stronę. Wręcz przeciwnie. Było mu łatwiej przyznać się do błędu.

- Pomyślałem, że całą trójką, czyli ja ty i mama. Możemy pojechać nad jezioro. Lubisz jeziora, prawda?

- Tak. – odpowiedział zgodnie z prawdą.

- Nie powinienem cię wysyłać na tą kolonię. Przepraszam. Wiem, że zrobiłem źle, lecz chcę ci to wynagrodzić. Chcesz z nami jechać?- spytał z nadzieją.

Już miał powiedzieć, że nie. Że nie che z nimi jechać, nie chce płynąć łódką i że nie chce spędzać z nimi czasu. Lecz spojrzał na rysunek. Narysował piegowatą dziewczynę z długim warkoczem, czekającą na swojego tatusia, który już nigdy wróci….

- Oczywiście. – odpowiedział łagodnie się uśmiechając.

Witam w ten upalny dzień.

Przepraszam, że rozdział dodaję dopiero teraz, ale nie mam czasu.

Wiem, że słyszeliście to ode mnie tysiąc razy, ale taka jest prawda.

Niby koniec roku, lecz jestem odpowiedzialna za napisanie scenariusza. MASAKRA.

Wydawało by się, że czerwiec będzie taki na luzie a tu guzik.

No to kolejna wycieczka.

Wiem, że rozdział jest taki……………………..jaki jest.

Lecz ocena jak zawsze należy do Was.

Nie miałam na niego weny. Kompletnie.

Zaczynałam pisać, kasowałam, zmieniałam itd.

Co do zawieszenia.

NA CZAS WAKACJI BLOG BĘDZIE ZAWIESZONY.

To decyzja pewna na 100%.

Jak myślicie co przestraszyło Blankę?

No i ta zmiana Edka J

Normalnie jakieś nawrócenie XD

Za błędy bądź powtórzenia przepraszam!

Pozdrawiam Digital!

PS. Jeśli ktoś chce mi wysłać pracę to tu macie adres Digital123@op.pl