Wstęp

Ciemność okryła ziemię.

Szare kłęby opatulały powłokę ziemi  i w niektórych miejscach zmieniały swój kolor na czarny. Było zimno i ponuro.

Idealna atmosfera do nakręcenia horroru.

Było cicho, a każdy szmer odbijał się  echem. W oddali majaczył piętrowy dom, zbudowany ze spróchniałych desek. Okna były zabite deskami, a tabliczka nad drzwiami trzymała się na cienkim druciku. Z tej perspektywy to wszystko wyglądało jak wielka tratwa, która dryfuje na oceanie. W miarę przybliżania się do tego miejsca dostrzegało się szare firanki. Walczyły z wiatrem o dominacje. Tańczyły śmiało, a swoimi językami odpychały przechodniów. 

Drzwi otworzyły się.

Pierwsze co przedzierało się przez ten półmrok to schody. O dziwo wyglądały jak zwykłe schody, jakby nawet nie były dosięgnięte piętnem  czasu. A ten dom stał tu od ponad dwustu lat. Kiedy się na nie wchodziło  skrzypiały ale nie zapadały się.

Słyszała z daleka jak  deski uginają się pod jego ciężarem, a jej oddech przyspieszył. Zatkała sobie usta ręką.

- Nie wydawaj żadnych dźwięków.- skarciła się w myśli

To było małe pomieszczenie. Pachniało tu spróchniałym drewnem, tak jak w całym domu. Siedziała z podkulonymi nogami pod ścianą  i próbowała nie panikować. Słyszała jak wchodził po schodach. Słyszała jego stłumiony oddech pełen pogardy do tego miejsca i  jego wyższości. Wydęła policzki.

Drzwi otworzyły się.

Pierwsze co zobaczyła to misia. Pluszowego misia, który leżał na środku pokoju z rozciętym brzuchem i czerwonymi oczami. Z jednej strony był przypalony. Koło ucha  był rozcięty. Wyglądał strasznie. Wzięła głębszy oddech.

To był przecież jej miso. Jej ukochany  miso!

Nagle w drzwiach stanął on.

Przekrwione oczy i czarny kapelusz. Uśmiechnął się i tym gestem sprawił, że pokazał swoje białe, ostre zęby. Wyglądał jakby właśnie uciekł z piekła. Wiele ludzi go widziało, jak chodził o północy z czerwoną laską i świecą. Każdy się jego bał, a on jak sam twierdził nie robił nikomu krzywdy  on tylko pomagał... 

Przeraziła się i zaczęła płakać. Stąd już nie ma ucieczki. Nie ma!

- Witaj Alfeo. - szepnął i zdjął swój  kapelusz

Miał łysą głowę, ale... To wyglądało jakby był pusty. Jakby był pustą postacią tylko z oczami, ustami i odzianą w czarnofioletowy płaszcz. Nie miał konkretnych zarysów twarzy i rąk. Wszystko opatulał ten płaszcz.

Podszedł do zabawki, podeptał ją i wyrzucił z pokoju.

- Ja prze-przepraszam. - jąkała się

Nie wiedziała co zrobić. Jej włosy przykleiły się do twarzy i stworzyły swego rodzaju zasłonę. Były cienkie i długie koloru brązowego. Była wątła i nieśmiała. Bała się. Miała tylko sześć lat!

Skuliła się jeszcze bardziej i gniotła rąbek białej bluzki.

- Spokojnie. - podszedł do niej i spróbował się uśmiechnąć

Jego twarz wykrzywiła się w dziwnym grymasie, a to sprawiło, że mała rozpłakała się.

- Nie ma się czego obawiać. - powiedział i dotknął jej głowy

Jedyne co pamięta to....ciemność. Wielką i jedną ciemność.

- Zimno mi! - powiedziała i upadła.

Zaczęła robić anioły w śniegu.

Biały puch otulał wszystko dookoła. Spokojnie spadał z nieba i uszczęśliwiał dzieci. Małe śnieżynki tańcowały w powietrzu i z gracją dołączały do miliona swoich sióstr. Układały się jedna na drugiej, jedna obok drugiej. Jakby z góry wiedziały jak mają się ułożyć, jakby to wszystko było zaplanowane.

Jedna za drugą niczym siostry...

Te śnieżynki tworzyły przepiękne kształty, każda z nich inna, ale każda podobna.

- No weź. - rzuciła w nią śnieżką siostra - Ulepimy bałwana?

- A może igloo?- wstała i otrzepała puch ze spodni.

- Może być. Chodź!- złapała ją za rękę i pobiegły w stronę starej komórki.

Ich podwórko było białe i duże. Znajdowało się na nim dużo drzew i mały domek.

- Przyniosę okienka Alfeo.-  powiedziała starsza siostra i poszła do komórki.

Śnieg przyjemnie ,,skrzypiał" pod jej nogami i świecił się.

Otarła łzy z  policzków.

Siedziała w pustym domu i próbowała rozwiązać zadanie domowe.

- Mamusia powinna już być.- powiedziała cicho i zeszła z krzesła

Dom zdobiły  jasne barwy, ale ona była smutna. Jej siostrzyczki nie było już cztery miesiące. Bardzo ją lubiła. Chodziły razem na przystanek. Mamusia zawsze robiła im kanapki z serem, a Alfea  długo spała i przez nią ledwo zdążały na autobus.

A teraz?

Budzi ją tatuś jak wychodzi do pracy. Mama słucha muzyki i próbuje zamaskować makijażem wory pod oczami i spuchnięte oczy. Wmawia wszystkim, że wszystko jest okej.

A co robi ona?

Próbuje się uczuć. Wszyscy próbują wrócić do starego życia, ale nie udaje się to im. Na początku jej szukali. Szukali sąsiedzi, policja  i straż. Jednak to wszystko na nic.

Mówią, że nadzieja umiera ostatnia. Każdy ma nadzieję, ale z dnia na dzień coraz mniejszą. To było małe dziecko! Ogłosili to w telewizji, jeździli po przytułkach, domach dziecka i nic! Ktoś musiał ją zabrać. Alfea była zbyt nieśmiała. Była strachliwa i prawie wszystkiego się bała. Kiedy Monika poszła razem z córką za komórkę, nie było żadnych śladów na śniegu. Nic! To wszystko było takie dziwne....

- Mamusiu!- podbiegła do drzwi i przytuliła wysoką kobietę - Dobrze, że już jesteś.

- No tak. Jak tam minął dzień?- spytała blondynka, kładąc czarną torbę na niewysokiej komodzie.

- Dziś był sprawdzian z tabliczki mnożenia.- oznajmiła - Dostałam 5.- powiedziała bez entuzjazmu.

- Hej maluchu skąd ten pesymizm?- mama przykucnęła i objęła córkę. - Przecież tak długo się do tego przygotowywałaś. Jestem z ciebie dumna. Co chcesz na obiad?- spytała wchodząc do kuchni i pocałowała córkę.

- Pierogi ruskie.- odpowiedziała i poczłapała za mamą. - Mamusiu, a gdybym wtedy nie poszła po te szkiełka? Może Alfea by tu była.- polemizowała mała ośmiolatka.

- Nie wolno ci tak mówić!- krzyknęła. - Nam wszystkim jest ciężko, ale grunt to iść do przodu. Trzeba się cieszyć z tego co się ma. Ja też w nocy płaczę, ale gdyby nie ty i tatuś to nie dałabym rady.- otarła łzę z policzka. - Myj ręce i nakrywaj do stołu. Zaraz obiad.- nakazała.

- Dobrze.- powiedziała - Tatuś!- rzuciła się na szyję mężczyźnie. - Cześć tatusiu!

W drzwiach stanął szczupły, wysoki mężczyzna z gęstą, czarną czupryną na głowie. Ubrany był w czarne spodnie i niebieską koszulę. Jego lewą rękę zdobił srebrny zegarek. Uśmiechnął się lekko.

- Hej maluchu.- pocałował córkę w czoło i szybkim krokiem wszedł do kuchni

 Nie miał wesołej miny. Widać, że czymś się poważnie frasował.

- Monika.- powiedział i położył teczkę na stole.

Kobieta odwróciła się i przywitała  swojego małżonka uśmiechem. Była lekko zdziwiona jego zachowaniem. Kiedy wchodził do domu  rzucał ,,cześć", albo ,,już wróciłem skarbie". 

- Tak?- spytała i nalała mu kawy.

Była zdezorientowana takim zachowaniem męża. Zawsze bawił się z córeczką i razem coś obliczali z matematyki. Ona gotowała obiad i przyglądała im się. Tęskniła bardzo za swoją młodszą córką. Godzinami oglądała zdjęcia i patrzyła się w jeden punkt na ścianie. Zdała sobie jednak sprawę, że ta chuda dziewczynka, która ma już osiem lat bardzo ją potrzebuje. Potrzebuje mamy i taty. Uświadomiła sobie, że jej córeczka potrzebuje wielkiego wsparcia i miłości, i że razem we trójkę dadzą radę.

Może tak musiało być?

Tego nikt nie wie, ale chyba tak. Minęły  cztery miesiące i jest już koniec kwietnia.

Przede wszystkim Monika uświadomiła sobie, jak bardzo kocha swoją córkę, i jak bardzo dziewczynka  podtrzymuje ją na duchu.

- Usiądź, nie mam dobrych wieści. - oznajmił

Na te słowa mamie lekko zakręciło się w głowie. Odstawiła patelkę na gaz i zajęła miejsce na krześle,  koło okna.

Słońce mocno świeciło i wdzierało się do dużego pomieszczenia.

- Dziś jak byłem w pracy to zadzwonili do mnie z wydziału.- przerwał na chwilę - Nie chciałem cię martwić. - wytłumaczył szybko- Pojechałem razem z nimi, ponieważ znaleźli ciało małej dziewczynki w stawie. - jego oczy zaszkliły się

Chodził z kąta w kąt. Ciągle pocierał ręce i nie patrzył żonie w oczy. Nie umiał jej tego powiedzieć.

- Ale to nie ona, prawda!- prawie krzyczała Monika. - Nie ona!

- Kochanie- westchnął i trzymał jej ręce - Wprowadzili mnie do białego pomieszczenia i tam na stole...tam na tym stole leżała dziewczynka. Mała, drobniutka. Na początku jej nie poznałem, ale to prawe ramię....- urwał- Na tym ramieniu było znamię w kształcie strzałki. To na pewno musi być ona.- podsumował ze smutkiem.

Nadzieja umiera ostatnia....ale dopóki nie znaleźli jej ciała, to ta nadzieja była. Tliła się gdzieś w jakimś kącie i dodawała otuchy. Dawała jakąś podstawę do sądzenia, że może za dzień lub dwa, zapuka do nich człowiek z małą Alfeą i może wszystko się ułoży. 

Z chwilą gdy tata to powiedział, wszystko stało się jasne. Ten mały płomyk zgasł. Zgasł, ponieważ wylano na niego ogromne wiadro zimnej wody.

Może nadzieja nas okłamuje? Może daje zbędne aluzje i przypuszczenia? Może wymyślił ją człowiek bo był zbyt słaby by pogodzić się z rzeczywistością?

Nadzieja odwleka prawdę, ale ta prawda zawsze boli tak samo. Zawsze zadaje taki sam ból i zawsze gasi ten tlący się  w kącie płomyk nadziei.

- Nie.- szepnęła córka

Wstała i stanęła w progu drzwi. Bardzo zbladła.

- Moja siostra żyje! Żyje!-  krzyczała biegnąc po schodach- Ona żyje! Ja to wiem!- zatrzasnęła drzwi do swojego pokoju. 

Hej!

Witam po długiej przerwie. Wracam z nową historią i mam nadzieję, że tym razem doprowadzę ją do końca.

Chcę zaznaczyć, że ta historia to tylko się tak pesymistycznie zaczyna. Nie będzie to żaden horror czy coś. Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu.

Tak jak wspomniałam wcześniej wracam pełna sił i mam głęboką nadzieję, że się nie poddam.

Rozdziały będę dodawać co 7-14 dni. To zależy od mojego wolnego czasu.

Ten wstęp miałam dodać wcześniej, ale mi komputer nawalił.

Przepraszam za błędy.

Mam taką małą prośbę, jeśli ktoś to czyta to niech skomentuje i napisze co mu się podoba i co by zmienił. Tak naprawdę to komentarze to ogromna motywacja. Wie się jakie się robi błędy, czego unikać, a o czym pisać więcej. To od was zależy jak potoczy się ta historia.

Kończę bo nikomu nie chce się już tego czytać.

Pozdrawiam Digital!