Rozdział III- Jestem i zaraz mnie nie ma.

Obudziła się w salonie i trudem otworzyła oczy.

- Co się...co się stało?- spytała, powoli się rozglądając

Bardzo bolała ją głowa, a światło od lampki  raziło ją w oczy. Przymrużyła je i usiadła na kanapie.

- Powoli, jeszcze coś ci się stanie Marino. - to był głosy Izy.

Miała zaspane oczy i zmęczony wyraz twarzy. Mimo to włosy były związane w koka i miała na sobie czarno-biały fartuch. Usiadła koło dziewczyny i lekko się uśmiechnęła.

- Jak się czujesz? - spytała, kładąc ręce na kolanach

- Do-dobrze. - stwierdziła - Co się stało?

- Zemdlałaś. - powiedziała  szybko i stanowczo.

Ten głos nie należał do Izy. Była to ta kobieta, która do niej przyszła i oznajmiła o wypadku. Stała w drzwiach i paliła papierosa.

Marina przyjrzała się jej. Kobieta nie była gruba, ale nie miała figury tych wszystkich modelek. Miała ,,grube kości". Szerokie biodra i w miarę duży biust. Nosiła obcisłe getry i czarną, luźną bluzkę. Jej lekko kręcone włosy spadały jej na ramiona. Patrzyła na ogród, który spowijał zmrok. Lekko przymrużyła oczy i uśmiechnęła się. Wszystko będzie dobrze, wszystko.

- Masz słabe nerwy.- mówiła i wyrzuciła niedopałek papierosa na dwór. - Ale wszystko pod kontrolą. - zapaliła kolejną fajkę i spacerowała po salonie

- Co, co z mamą? - spytała i spojrzała na Izę

- Alfea rozmawiała z lekarzami. Wszystko dobrze. - powiedziała i położyła dziewczynie rękę na ramieniu.

- Mogę do nich iść?

- Nie teraz młoda damo.- ten głos należał do Alfei. - Jest za późno. Jeśli chcesz- zawahała się na chwilę- mogę dać ci mój numer telefonu. Skontaktujesz się ze mną. Dobrze?

- Yhm.- kiwnęła głową.

                                                                              

Minęło kilka minut odkąd Alfea opuściła mieszkanie. W domu panowała głucha cisza, która odbijała się echem w głowie Mariny.

Iza zamknęła drzwi na klucz i zadzwoniła po Edwarda. Bardzo się bała o dziewczynę. Pracowała tutaj już od pięciu lat. Na samym początku przychodziła tylko w soboty, ale z czasem przyjeżdżała codziennie. Teraz nie czuła się pewnie w tym domu, bała się. Każdy dźwięk sprawiał, że na jej ciele pojawiała się gęsia skórka. Spojrzała na nastolatkę i przytuliła ją mocno.

- Wszystko będzie dobrze, musisz tylko w to uwierzyć. - powiedziała

- Ale to jest za trudne!- zaczęła płakać.

- Ciiiiiiii.- próbowała ją uspokoić- Chodź do kuchni, zrobię ci herbaty.

Dziewczyna posłusznie wstała i skierowała się do wymienionego pomieszczenia. Usiadła przy blacie i zaczęła płakać. To wszystko ją przerastało. Wszystko wydawało się zbyt piękne. Zbyt piękne! Mama zaczęła być szczęśliwa, ona miała jechać na wymarzoną wymianę. Wszystko było zbyt idealne, tak jak w filmie. A teraz do kogo ona pójdzie? Z kim pogada? Nikogo nie ma w pobliżu. Tylko Iza i Edward. A może aż Iza i Edward?

- Nie chcę pić. - powiedziała i zeszła z krzesła

- Ale musisz się uspokoić. - wytłumaczyła

Rozejrzała się dokładnie po kuchni. Nic się tu nie zmieniło, ale coś w środku jej mówiło, że ten dom nie jest już bezpieczny. Panikowała. Nie wiedziała co ma zrobić.  Zachowywała się jak dwuletnie dziecko, które nie wie czego chce. Co chwila patrzyła to w prawo to w lewo. Jak stwierdziła Alfea dziewczyna ma słabe nerwy. Nie potrafi logicznie myśleć w chwili zagrożenia i ciągle wpada ze skrajności w skrajność.

- Będziesz dzisiaj tu spać?- spytała

- Oczywiście.- uśmiechnęła się i ją przytuliła. - Dopóki wszystko nie wróci na właściwe tory.

- Dziękuję. - powiedziała. - Mama z tego wyjdzie, prawda?

- A dlaczego miałaby nie?- spytała- Idź już lepiej spać głuptasku, bo pleciesz głupstwa.

- Dobrze. - przytaknęła i poszła do pokoju

Kiedy się położyła długo nie mogła zasnąć. Najpierw tata. Osoba, która była dla niej bardzo ważna odeszła, a teraz mama. Co to się dzieje do cholery?! Czy życie zawsze tak komplikuje sprawy?!

Wstała z łóżka i poszła do kuchni, ponieważ chciała się napić wody. Światła były już pogaszone, więc Iza i Edward zapewne spali.

Mijała kolejne stopnie. Nie zapalała światła. Wolała ukryć swój ból, niepewność i żal głęboko w sobie. Nagle noga podwinęła się jej i upadła.

Zapaliły się wszystkie światła, a z salonu wyszedł nie kto inny jak Edward.

Miał na sobie niebieskie bokserki i szarą podkoszulkę.  Zmęczony i zaspany podszedł do niej.

- Na litość Boską!- złapał się za głowę, poczym pomógł jej wstać - Czemu nie zapaliłaś światła? -spytał.

- Nie chciałam....- powiedziała

- Nic cię nie boli?- zapytał unosząc brew.

- Nie, nic. -próbowała się uśmiechnąć.

Spojrzała na niego. Na co dzień, kiedy chodzi w garniturze, albo brudnych spodniach nie jest taki przystojny. Miał 26 lat i był miły. Jego wręcz czarne włosy i ciemne oczy sprawiały wrażenie, że on ciągle się uśmiecha.

- Możesz mi podać wody?- spytała.

- Tak.

Po wypiciu wody poczuła się senna. Usiadła na kanapie i zamknęła oczy. W błyskawicznym tempie zasnęła na kanapie.

Kiedy się obudziła była zmęczona. Pierwsze co zrobiła to  szukała ręką telefonu. Otworzyła szerzej oczy i zobaczyła, że jest w salonie. Szybko pobiegła na górę, wzięła do ręki telefon i sprawdziła godzinę. 12:32.

- No pięknie!- powiedziała i walnęła się ręką w czoło.

Wybrała  numer Alfei i nacisnęła zieloną słuchawkę.

- Halo? Alfea? Tu Marina. - powiedziała za jednym zamachem- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Słuchaj co z moją mamą?

- Nic się nie martw.- jej głos był spokojny- Wszystko dobrze, później do ciebie przyjadę i pojedziemy do szpitala. Wszystko będzie dobrze.- rozłączyła się.

Lekko uspokojona zeszła na dół. Chciało jej się jeść. Weszła do kuchni lecz było  pusto.

- Iza! Edward!- krzyknęła, jednak nikt się nie pojawił - Iza! Edward!- krzyczała jeszcze głośniej

Obiegła cały dom, sprawdziła wszystkie pokoje. Nikogo nie było. Właśnie w tym momencie dopadła  ją panika. Oczy zaczęły ją piec, a ona cała drżała. Wzięła telefon, który leżał na blacie i zadzwoniła do nich, ale nie odbierali.

- Gdzie oni są? - spytała sama siebie i pobiegła na górę

Weszła do pokoju gdzie spała Iza. Wszystko było porozrzucane i zostawione w nieładzie.

- Iza!- powiedziała przez łzy. - Gdzie wy jesteście?

Położyła się na łóżku i zaczęła płakać. Czuła się bezsilna i wyssana z wszelkiej energii.

- Gotowa?

Odwróciła się. Miała nadzieję, że to Iza, ale szybko się rozczarowała. To była Alfea. Stała w drzwiach, ubrana na czarno i paliła papierosa.

- Nie.- podniosła czerwoną od łez twarz. - Ale zaraz będę.

- Spokojnie.  - podeszła do niej i usiadła na skraju łóżka. - Poczekam na dole i zaraz jedziemy.

Hej.

Przepraszam za błędy bądź powtórzenia i za to, że rozdział jest dopiero teraz dodany. Mój laptop zbuntował się przeciwko mnie. 

Pozdrawiam Digital!