OS: W odmęcie nieświadomości

Do dziennika

Bardzo długo zastanawiałam się co mam napisać. Chciałam wydać książkę. Ale nie byle jaką. Nie chciałam jej wydać i trafić z marszu na półkę zapomnianych. Chciałam trwać w pamięci moich czytelników. Sprawiać by ich świat rozbłysnął na nowo, by byli tym zachwyceni. Całymi godzinami siedziałam w pokoju i myślałam co mogę napisać. Wybierałam starannie postaci, dawałam im niecodzienne cechy. Chciałam by olśniły czytelnika, by się w nich zakochał. Niestety, kiedy przelewałam to wszystko na papier, doszłam do wniosku, że to wszystko już było Może w trochę innej wersji, ale już było. Przez to moje życie stało się bardzo szare i powoli traciłam jego sens. Nie mogłam poświęcić się czemuś innemu. Pragnienie, które rosło we mnie by wydać wspaniałą książkę zaczęło mnie przygniatać. Już w niczym nie byłam dobra. Nic nie sprawiało mi przyjemności. Nie mogłam tak żyć. I nadal nie mogę. Zachodzę w głowę jakie mózgi musieli mieć tamci pisarze żeby to wymyślić? Co ja mogę zrobić?! Pewnie nic. Moje życie minie. Szybko i niezauważalnie. Powoli stanę się przezroczysta i dopełnię kresu swych dni.

Nienawidzę siebie. Nienawidzę tak bardzo, że chyba bardziej już się nie da. Wszystko co jest moje, co należy do mnie, co w jakimś celu bądź na jakiejś płaszczyźnie łączy się ze mną zbrzydło mi i sprawiło, że jeszcze bardziej siebie nienawidzę. Każdy oddech jest dla mnie katorgą, a problemy z pozoru łatwe okazują się przeszkodą nie do przeskoczenia.

Zagłębiam się w swoim małym świecie. Zbyt dużo czynników udowodniło mi, iż jestem beznadziejna, głupia i bezradna. Mam problem ze samą sobą, ale co z tego, że mam problem skoro nikomu nie mogę o tym powiedzieć. I tu jest haczyk. Myślę, że osoby, które wpadają w depresje często wiedzą w jakiej są sytuacji, tylko nie mają nikogo, komu mogłyby to powiedzieć.

Oczywiście próbuje z tym walczyć. Wymyśliłam więc, że jak napiszę książkę to poczuję się lepiej. A tu guzik! Po raz kolejny siedzę i chcę coś pięknego wymyślić! Mam dość!

Najlepiej usiadłabym teraz na jakiejś polanie, na skraju lasu, z dala od wszystkiego. Obserwowałabym drzewa z niezwykłą ciekawością i wsłuchiwała się w ich ton. Słuchałabym ich cichego mruczenia i opowieści, które niosą niezwykle barwny przekaz. Nie byłabym wśród nich odmieńcem. Stanowiłabym z nimi jedność. Idealną.

Westchnęła ciężko i zaczęła płakać. Nie mogła tego opanować. Szloch był stłumiony i przyciszony. Nie chciała by ktoś usłyszał. Szybko doprowadziła się do porządku, wstała.

Był styczeń. Niedawno świętowała Nowy Rok. O ile można to nazwać świętowaniem. Poszła do koleżanek, posiedziała tam może z godzinę, poczym wróciła do domu.

Dopiero niedawno zauważyła, że lubi swój pokój. Kiedyś nie lubiła w nim przebywać. Jednak z czasem ludzie się zmieniają, a ich życie przypomina rzekę. Na samym początku jest rwąca, szybka i trudna do opanowania. Z biegiem czasu płynie wolniej i ma swoje kaprysy.

Co można więc powiedzieć o ludziach? Jak można skomentować ich żywot?

Za oknem było już ciemno. Spojrzała na zegarek. Była 18:48. Najwyższy czas by przygotować kolację.

Wychodząc z pokoju zamknęła drzwi bardzo cicho, by nikt jej nie usłyszał. Słabo oświetlony korytarz zawsze ją przerażał. Paliła się tam tylko jedna lampka. To przez to, że jej tata był bardzo oszczędny. Nigdy nie rozumiał czemu ludzie są aż tak rozrzutni i jak odnajdują szczęście w wydawaniu pieniędzy? Pan Jakub miał bardzo utarte schematy na ludzkie zachowania i przekonać go do swojego zdania było bardzo ciężko.

Schodząc po starych, ale niedawno lakierowanych schodach zawsze miała wrażenie, iż jest małą księżniczką.

Jak była mała lubiła podkradać ubrania starszej siostrze, (kiedy tamta była w szkole) i schodzić dumnie na dół. Włosy niezdarnie wiązała w coś co swoim wyglądem bardzo słabo przypominało koka. W za dużych ubraniach uśmiechała się i machała do swojego wiernego fana. Pana Hrumsia.

Pan Hrumś był średniej budowy świnką, zawsze ubrany w czarny garnitur. Od najmłodszych lat towarzyszył Nikoli. Jednak któregoś dnia starsza siostra Klara, kiedy dowiedziała się, iż jej ubranie jest zabrudzone sokiem z porzeczek, na oczach małej Nikoli rozdarła Pana Hrumsia i wyrzuciła do kosza. Dziewczynce nie udało się odzyskać maskotki. Nie rozumiała gniewu siostry. Przecież nie zrobiła tego specjalnie! Rozmawiała sobie z Panem Hrumsiem kiedy to on wypowiedział nieprzyzwoicie śmieszny kawał! Z tego wszystkiego wylała szklankę soku.

Przez kilka dni nie mogła pogodzić się ze stratą przyjaciela. Rodzice myśleli, że udaje, ale ignorowanie tego tylko pogarszało sytuacje. Mała nie wychodziła ze swojego pokoju. Nic nie jadła, miała problemy z zasypianiem.

Ale teraz to już przeszłość. Zeszła po schodach. Jednak nie dumnie, nie z wyciągniętą głową i wielkim uśmiechem.

Szła blisko ściany, powoli i cicho ocierając rękawem łzy, które sączyły się z jej oczu.

W kuchni jak zwykle nie było nikogo. Zawsze słyszy się, iż to pomieszczenie to serce domu. Gówno prawda! U nich tak  nie było. U nich wcale nie było serca domu. Ono nie istniało. Nie biło przyjemnym ciepłem, które rozlewało się na pozostałych członków rodziny. Ich dom przypominał raczej lodówkę. Otwierasz i widzisz półki i półeczki, które nie są powiązane ze sobą w żaden sposób. To smutne lecz prawdziwe.

Zdecydowała, iż zrobi kanapki. Często się zastanawia dlaczego to ona robi kolację a nie najstarsza siostra? Chociaż z doświadczenia wie, że lepiej nie zadawać takich pytań rodzicom. Kuchnia nie była duża. Była połączona z jadalnią. Panowały w nich jasne i ciepłe kolory. Przeważało też drewno i różnego rodzaju rzeczy wykonane przez jej młodszego brata. Z jadalni wychodziło się na korytarz, tam była łazienka i drzwi wejściowe, i zarazem wejściowe.

Przeklęła pod nosem. Czemu zawsze jedzą jej chleb? Czy nie mogą jeść tego swojego białego?

Jedynym chlebem, który jadła był ciemny z pestkami dyni i słonecznika. Zdenerwowana zrobiła kanapki z tostowego pieczywa. Wstawiła wodę na herbatę i zawołała wszystkich na posiłek.

Po kolei zaczęli zjawiać się domownicy.

Pierwszy przyszedł Bartek, który był najmłodszy. Miał niecałe pięć lat. Wbiegł do jadalni i przytulił z całych sił Nikolę. Zaczął do niej coś mówić, ale nie słuchała go zbytnio. Jak na swój wiek malec był bardzo ruchliwy oraz sprytny. Miał czarne włosy i prawie tego samego koloru oczy. Mały, chudy, rozpieszczony. Tak można go podsumować. Chociaż… jako jedyny z tej całej rodziny szanował zdanie Nikoli. Bardzo ją lubił i często nazywał ulubioną siostrzyczką.

- A mogę mleko- spytał. Skrzywił się widząc herbatę w dzbanku.- Niki, Niki- powiedział kilka razy i pociągnął ją za rękaw bluzki.

- Tak, tak- powtórzyła wyrwana z przemyśleń dziewczyna.- Tylko musisz chwilkę poczekać.

- To ja umyję ręce- oznajmił rozpromieniony malec i wybiegł z pomieszczenia.

W tej samej chwili do pokoju weszła Klara z Natalią zawzięcie o czymś rozmawiając.

- Mówię ci on jest taki przystojny- powiedziała młodsza z nich i zarumieniła się na myśl o chłopaku.

- Muszę go koniecznie poznać- oznajmiła dziewczyna.- Jak najszybciej.

Kiedy to powiedziała obie zaczęły się śmiać. Nikoli nie zrobiło się smutno, kiesy podeszły do stołu i udały, że żadnej rozmowy nie było. Przyzwyczaiła się. Zastanawiała się kiedy Klara i Natalia stały się aż takimi dobrymi przyjaciółkami.

- Wzięłaś tostowy chleb- powiedziała z pogardą w głosie Natka.

- Jak nie chcesz to nie jedz- odpowiedziała spokojnie Nikola.

- Wiem, że robisz to specjalnie. Nie chcesz bym miała obiecującą karierę modelki! Zazdrościsz mi wszystkiego! Figury, wzrostu, oczu. Dlatego pasiesz mnie tym gównem- krzyknęła i usiadła na krześle.

Jej twarz stała się czerwona. Przestawała panować nad emocjami.

- Nie mam ci czego zazdrościć- stwierdziła cichym głosem.

- Tylko na siebie popatrz. Czasem nie wierzę, że jesteśmy siostrami. Widziałaś jak wyglądasz?! Wieloryb przy tobie to osa! A te włosy! Ohyda! Masz lusterko czy ci kupić? Wiesz ile razy w szkole musiałam mówić, że nie jestem twoją siostrą? Dobrze, że zmieniłaś szkołę! Oszczędzisz mi wstydu…

Nie dokończyła, ponieważ przerwała jej Klara.

- Natalia dość- jej głos był ostry i surowy.- To, że jesteś ładna to nie znaczy, że lepsza od innych. Nikola jest śliczna, tylko do najszczuplejszych nie należy, ale pamiętaj gdyby wszyscy byli szczupli to ty byś się niczym nie wyróżniała.

- Ach tak- Natka wstała i rzuciła dzbankiem pełnym herbaty na ziemię.- Sprzątaj to- rozkazała Nikoli.

Dziewczyna chciała się przeciwstawić. Chciała coś powiedzieć, ale jej mroczna strona, która od kilku dni w niej rosła powiedziała nie. Przecież i tak nic nie zmieni. Nic. Nie chciała przy nich płakać i pokazywać swojej słabości. Nie teraz, nie w tym momencie.

- Co tu się dzieje?

To był głos pana Jakuba. Jego mina nie wyrażała zadowolenia. Nikola wiedziała, iż zaraz oberwie za coś, czego nie zrobiła.

- Tatusiu- to był głos najmłodszej siostry.

Natka była znakomitą aktorką. Od zawsze nie lubiła Nikoli. Nie nienawidziła jej.

- Ona znowu to zrobiła. Znowu mnie wyzywała i rzuciła we mnie dzbankiem- udała, że płacze.

Klara siedziała tylko i nic się nie odzywała. Wiedziała, że zaraz ojciec każe Niki iść na górę bez kolacji, że będzie na nią krzyczał. Czasem sumienie mówiło jej żeby powiedzieć mu prawdę, ale nigdy tego nie zrobiła. Powód jest prosty. Chyba nadal jest tchórzem i walka o prawdę jest dla niej za trudna.

Tak też się stało. Dziewczyna posprzątała rozbity dzbanek, poczym  poszła na górę mijając po schodach mamę.

- Znowu to samo?- Spytała kobieta biorąc kanapkę z serem.

- To samo- odpowiedział ze zmęczeniem mężczyzna.- Iza ona już przesadza.

W tej chwili do jadalni wszedł Bartek. Jego mina nie była najweselsza. Podszedł do stołu i z całej siły walnął Natalię w nogę.

- Niech ci się siniaki porobią ty wredna kłamczucho- krzyknął.

- A ty dokąd idziesz- spytała Izabella.

Synek był najmłodszy i kochała go najbardziej. Nie potrafiła się na niego gniewać.

- Nie będę z nią jadł. Z kłamcami się nie je – opowiedział i poszedł na górę.

Pomimo tego, że miał  niecałe pięć lat potrafił wyciągać wnioski i jego zachowanie zaskoczyło rodziców.  

Kiedy Klara weszła do pokoju Nikoli zdziwiła się, że siostra już śpi. Dręczyły ją wyrzuty sumienia. Jak Natalia może tak się zachowywać w stosunku do własnej siostry? Spojrzała już na śpiącą siostrę i przykryła ją szczelnie kołdrą.

Klara nie była typem osoby, która bardzo współczuła, ale też nie olewała wszystkiego. Kiedy ktoś już nagminnie przekraczał zasady to reagowała. Nie mogła zrozumieć dlaczego Natalia jest taka w stosunku to Nikoli? To chyba przez to, że cała rodzina wróży jej karierę modelki. Nic dziwnego z takim charakterkiem może zajść daleko.

Dla studentki matematyki zachowanie najmłodszej siostry nadal zostawało pod znakiem zapytania. Powoli jednak zaczynała mieć wyrzuty sumienia. Nikola z natury jest spokojna i raczej ugodowa. Karciła się za to, że nie ma odwagi by powiedzieć prawdę ojcu.

Zamknęła drzwi i poszła do swojego pokoju. Na dole było jeszcze słychać rozmowę rodziców z niezastąpioną gwiazdą – Natalią. Nie przysłuchiwała się. Pewnie jak zawsze ją chwalą.

Hej, hej, hej!
Dziś nie przychodzę z rozdziałem. To dlatego, że od czwartku mnie nie ma i rozdział nie pojawiłby się (a nie chciałam robić przerwy, bo z doświadczenia wiem, że ta przerwa zamieniłaby się w dwa miesiące nieobecności na blogu). Tę część OS napisałam już dawno(chyba w lipcu???). Jest trochę w innej tematyce i szczerze mówiąc to pierwszy raz piszę takiego OS. Mam nadzieję, że Was nie zanudziłam.

Miałam do wyboru: albo dodać OS, albo napisać na szybko rozdział, ale to wtedy nie miałoby sensu. No bo chyba lepiej publikować coś, co się podoba autorowi, niż takie nie wiadomo co.

Przepraszam za błędy! Informujcie mnie śmiało o nich. Jeśli chodzi o przecinki....naprawdę się starałam. Przeczytałam to dokładnie i starałam się poprawiać te interpunkcyjne błędy. Pootwierałam sobie strony z zasadami stosowania przecinków i próbowałam się do nich dostosować.

Dziękuję za komentarze!

Rozdział powinien pojawić się w piątek za tydzień.

Życzę Wam udanych tych ostatnich dni wakacji :) ;)

Nie zamęczam i pozdrawiam cieplutko!
Digital!