Rozdzial I- Ciociunia.

Zapraszam do:  http://opowiadania-beuil.blogspot.com/
dont-stop-5sos.blogspot.com

http://bernoldnatropie.blogspot.com

Otworzyła oczy i po raz kolejny tego pożałowała. Uświadomiła sobie, że to nie jest sen, że to nie jest żadna bajeczka dla dzieci. To koszmar. Istny koszmar. Zamknęła powieki i pośpiesznie je otworzyła. Spróbowała nie płakać nie rozkleić się. Cóż…. jak zawsze nie wyszło.  Nie była osobą, która miała twardy charakter, wręcz przeciwnie. Wstała i poczuła jak bolą ją wszystkie mięśnie. No tak spanie na podłodze ma swoje złe strony. Z resztą…nie przyzwyczaiła się do tego. Zawsze spała w miękkim łóżku z masą poduszek. A teraz górę poduszek zastępuje jej stary, śmierdzący jasiek, miękki materac zimna podłoga, a puszystą kołdrę  koc. Takie gwałtowne zmiany nie wpływają na nią dobrze. Może gdzieś tam na świecie są ludzie, którzy to lubią, ale ona z pewnością do nich nie należy.

Powoli wstała masując kark i plecy. Zajrzała do lodówki. Świeciła pustkami. Były tam tylko trzy jajka. Wzięła je i niezgrabnym ruchem rozbiła na patelce. Postawiła na gazie i….

Dobrze, że w porę odskoczyła bo większa część pustaka spadła obok jej nogi.  Przerażona zdjęła patelkę z ognia i nawet nie czekała, aż jajka dokładnie się zetną. Pośpiesznie zjadła jajecznicę i płakała. Jak to możliwe, że jeden dzień zmienił wszystko? Odwrócił jej życie do góry nogami? Zdawało jej się, że takie coś jest tylko  w filmach. W tych głupich filmach! A tu nic! Siedzi od czterech dni sama w ruinach domu. Mama jest w szpitalu, w śpiączce a brat i tata…. śpią wiecznie. Wszystkie pomieszczenia się zawaliły z wyjątkiem kuchni. Dlaczego oni wtedy nie mogli jeść obiadu? DLACZEGO?! Wiedziała, że to tylko jej wina, ale babcia na pogrzebie mówiła, że ,,Bóg tak chciał”. Szczerze nikt nie był w stanie jej przekonać, że to nie była jej wina. Ona doskonale wiedziała, że to ona zrobiła sobie piekło. Na własne życzenie.

Westchnęła i złożyła koc. Dzisiaj miała przyjechać jej ciotka. Izabella. To siostra mamy, ale jak była młoda to wyjechała do USA. Mówiła, że tam czeka na nią świat. Szczerze to nawet nie wie jak wygląda. Czy ma się spodziewać zapuszczonej, otyłej kobiety, która pachnie hot-dogami? Czy może pięknej laluni z doskonałym makijażem i drogą sukienką? Spakowała swoje ubrania. Nie było ich tak dużo. Większość rzeczy leży pod gruzami. Babcia mówiła, że ciotka nie będzie szczęśliwa, iż musi tu przyjeżdżać, ale ona jej nie kazała. Z resztą babcia Halinka jest już starsza i chora. Po co miałby się zajmować nastolatką?  Każdy mówi, że współczuje, ale jak mieli się nią zająć to nagle nie ma nikogo. A to praca, a to złe warunki, a to choroba. Tysiąc wymówek, ale żadna nie miała żadnego faktycznego poparcia. Prawda była taka, iż nikt nie chce się opiekować dziewczyną.

Usłyszała podjeżdżający samochód. Wyszła przez okno i zobaczyła kobietę, która wysiadała z taksówki. Uśmiechnęła się. To pewnie ciotka.

Kobieta zbliżyła się do niej. Zmierzyła ją trzeźwym spojrzeniem i uśmiechnęła się chłodno.

- Witaj.- powiedziała a z jej ust wypadło kilka kółek  zrobionych z dymu papierosowego.

Alice zamurowało. Nie tak wyobrażała sobie Izabellę.

Na chudą twarz, białą jak mleko spadały pojedyncze rubinowe kosmyki włosów. Jej głowę zdobił jasno brązowy kapelusz. W uszach miała malutkie kolczyki. Usta były pomalowane czerwoną, intensywną szminką i idealnie kontrastowała z jasną cerą. Jej piersi podkreślała czarna podkoszulka z grubymi ramiączkami, która kończyła się na krótko przed linią pasa. Spodenki ułożone idealnie na biodrach, które były  tego samego koloru co bluzka  zdobił pasek w wzór karo i kier. Kozaki na wysokim obcasie  miały kolor taki jak kapelusz. Całości dopełniał długi płaszcz z podwiniętymi rękawami, oczywiście był tego samego koloru co kapelusz. Płaszcz był rozpięty a we wszystkie kieszenie były powkładane karty. Alice bardzo spodobał się ubiór ciotki. Z jednej strony wyglądała poważnie, niedostępnie. Jakby była zimną królową…. a drugiej była pełna gracji, kobieca i pewna siebie.

- Cześć.- powiedziała pewna podziwu?

Tak pełna podziwu. Przy Izabelli czuła się nieswojo. Nawet ta jej fioletowa sukienka, w której uważała, że wygląda ładnie i która podkreśla jej wdzięki zdawała się chować w najdalszy kąt.

- No co tak stoisz?- spytała lekko poirytowana i rzuciła niedopałek na podwórko.

- Ale…moje ubrania?- chciała już wejść do kuchni, gdy ciotka uniosła rękę i powiedziała.

- Stop! W Nowym Jorku wszystko na ciebie czeka.

- Na mnie?- zdziwiła się.

- Tak, a czegoś się spodziewała? – spytała z  pogardą.- Chodź bo taksówka czeka.

- Dobrze ciociu.

Ruszyły w stronę furtki. Dopiero teraz Alice zauważyła jak ciotka ma  brzuch. Widziała idealnie wyrzeźbiony brzuch i długie nogi. Normalnie jak jakiś ideał.  

- Na dworzec.- rzuciła chłodno. – A więc droga…..

- Alice. – powiedziała szybko.

- A więc droga Alice. Jak wiesz będę się tobą opiekować, dopóki twoja mama się nie wybudzi.

- Yhm.

Nic lepszego nie przyszło jej do głowy. Czuła się tak jakoś… dziwnie? Nie to złe określenie. Czuła się…jakby ciotka była jakąś bardzo bliską jej osobą. Jakby miała z nią wiele wspólnego, lecz z drugiej strony onieśmielała ją.  

- To dobrze.- uśmiechnęła się.- Skręć w prawo. – oznajmiła kierowcy.- I zatrzymaj się przy sklepie. Chcesz coś?- spytała ciocia otwierając drzwi  żółtego Audi.

- Rogala.- odpowiedziała szybko.

Izabella wyszła i zgrabnym ruchem zamknęła drzwi.

- Proszę.- powiedziała po chwili. – Kupiłam jeszcze krówki. Lubisz krówki? – spytała.

- Niezbyt. – skierowała swój wzrok na ciotkę.

- Szkoda.- odpakowała jedna i włożyła sobie do buzi.-  Są pyszne.

Kto co lubi.- pomyślała szybko.

- A no …kto co lubi.- powiedziała jakby czytała w jej myślach.

Przez chwilę ją zamurowało, lecz później do głowy przyszyła myśl, iż to tylko zbieg okoliczności. Uśmiechnęła się lekko i patrzyła za szybę samochodu. Znała to miasto na pamięć. Brudne, brudne i jeszcze raz brudne ulice, domy, sklepy, mosty...  To miasto niczym nie różniło się od tych złych dzielnic, które zawsze widziała w filmach. Ciągle jakieś afery, sprzeczki… taka normalna codzienność….tylko, że inna.

Taksówka zatrzymała się. Ciotka wcisnęła facetowi banknot i zmierzyła go wzrokiem mówiącym ,,Bez napiwku!”. Wysiadła ciągnąc za sobą Alice i dosyć szybko weszły do pociągu.

- Dlaczego jedziemy pociągiem?- spytała Alice przeglądając się w małym lusterku.

Musiała pójść do fryzjera. Jej włosy były przetłuszczone i miały nierówne końcówki.

- Chciałabyś jechać autem po tych drogach, na lotnisko?- spytała z nutką ironii pisząc esemesy.

-Raczej nie. – posłusznie kiwnęła głową.

Zanim się obejrzała były już na lotnisku a potem w samolocie. Zostawiała za sobą Polskę i to wszystko co ją łączyło z tym miejscem. Mama leży w szpitalu, dom jest rozwalony, a brat nie żyje. Nie było już żadnego poważnego powodu, dla którego miałaby zostać tutaj, zerwać się  z miejsca i pobiec przed siebie. Nic ją tu nie trzymało. Spojrzała na ciotkę. Przemawiała przez nią pewność siebie. Mama mówiła, iż ciotka była nieśmiała, że zawsze chowała się po kątach. Mówiła, że była drobna blondynką z głową w chmurach. Była młodszą siostrzyczką, którą mama Alice mogła się opiekować. Zawsze ciekawska…Mama nie za bardzo chciała rozmawiać o wyjeździe Izabelli. Mówiła, iż to długa historia. Kiedyś podpytała się taty. Powiedział jej, że poszło o chłopaka. Podobno był Hindusem o przenikliwych oczach. Mama się w nim podkochiwała, ale on upatrzył sobie Izabellę. Tata powiedział jej, że wynikła z tego duża kłótnia. Tak jakby Izabella była wszystkiemu winna. Spakowała wtedy najpotrzebniejsze rzeczy i uciekła. Miała niecałe 17 lat. Nie kontaktowała się z nimi, nie pisała, nie dzwoniła. Tak jakby jej nie było. Mama kiedyś pokazała Alice zdjęcia młodej Izabelli, na krótko przed wyjazdem. Była wysoką blondynką z włosami, które sięgały jej dalej niż do pasa. Na twarzy gościł uśmiech. Sprawiała wrażenie szczęśliwej….

Spojrzała na ciotkę. Teraz też wyglądała ładnie, ale…. Mama mówiła, że kiedyś były do siebie podobne, lecz teraz jest zupełnie inaczej…

Oparła się o fotel i zamknęła oczy. Znowu słyszała krzyk,  znowu opanował ją strach…znowu ta sama scena była przed jej oczami. Zaczęła płakać. To wszystko przez nią! Wszystko przez nią! Tylko i wyłącznie przez nią!

- Spokojnie.- poczuła czyjąś dłoń na swoim ramieniu.- Spokojnie. – powtórzyła ciotka.

Alice zdawało się, że przez ułamek sekundy widzi w oczach ciotki tą samą dziewczynę co ze zdjęcia.  Ale to chyba było tylko złudzenie.

- Alice co się stało już się nie odstanie. Może teraz dla ciebie wyda się głupie to co powiem, ale może tak będzie lepiej? Może już jest lepiej? Każdy kop od życia to taki kop na szczęście.-uśmiechnęła się.

Gdyby nie były w samolocie zaczęła by się z nią kłócić. Jak ona może twierdzić, że to co  się stało zmieni jej życie na lepsze?! No jak?! Po jej policzkach spłynęło jeszcze kilka łez. Oparła głowę o szybę. Nigdy nie ucieknie od tego wspomnienia. Nie ważne ile pokonałaby kilometrów, ile przepłynęłaby mórz, ile zdobyłaby szczytów. Ilekroć zamknie oczy widzi to dokładnie, jasno i nic tego nie zmieni. 

Witam, witam!

Jak widzicie znowu wróciłam do pisania. I tu pojawia się prośba do Was. Ja mam już napisane kilka rozdziałów do przodu, ale jak nie będzie komentarzy to zawieszę znów bloga. Wiem, że to wredne z mojej strony, ale fajnie jest wiedzieć, że ktoś czyta moje wypociny.

Przychodzę do Was z zupełnie inną historią i mam nadzieję, że się spodoba. 

 Nie rozpisuję się. 

 Za błędy przepraszam!

Pozdrawiam Digital!