Rozdział I- Marchewkowe przekleństwo.

Ciasto marchewkowe. Najbardziej znienawidzona forma ciasta jaką mogła sobie kiedykolwiek wyobrazić. Pech chciał, że teraz to ciasto jej mama piekła najczęściej. Wiedziała, iż kobiety w ciąży mają swoje zachcianki. Zsiadłe mleko, tony śledzi bądź ogórków kiszonych, ale żeby ciasto marchewkowe?! W całym domu roznosił się tylko jego zapach!

Odsunęła brytfannę owego specyfiku i otworzyła lodówkę ziewając przy tym przeciągle. Jak zawsze stała przed tym samym dylematem. Co zjeść na śniadanie?

Nie ważne ile rzeczy byłoby w lodówce, zawsze, ale to zawsze jej coś nie pasowało.

Zniechęcona zrobiła sobie kawę licząc, że do obiadu starczy jej to w zupełności. W sumie była już 12.

Twierdziła, że wakacje są od tego, żeby nic nie robić. Tylko leżeć i pachnieć. Zadzwonił telefon. Zaspana i zdenerwowana poszła do pokoju.

Z całego serca nienawidziła gdy ktoś zmuszał ją do myślenia zaraz po przebudzeniu. Zachowywała się czasem jak te małe dzieci, które jak tylko się przebudzą są wielce obrażone i nikt nie może nawet na nie spojrzeć.

- Halo- powiedziała do słuchawki telefonu. – Tato no- przewróciła teatralnie oczyma. Dobrze, że on tego nie widzi. Inaczej zacząłby jakieś kilkugodzinne kazanie o tym jak ona się zachowuje i że dzisiejsza młodzież nie ma szacunku do starszych. Zawsze tak mówi, gdy coś mu się tylko nie podoba. – Dobrze. Pa, pa.  

Szczęśliwa odłożyła telefon a raczej rzuciła go na łóżko. Już myślała, że ta rozmowa nigdy się nie skończy. Ciągle tylko ,,pamiętaj, nie zapomnij, rozumiesz”. Czy on ją ma za siedmioletnie dziecko?! Czasem mogła zdenerwować się z byle powodu, wystarczyła tylko pretekst. Nie chciała się kłócić. Pewnie mama by się wkurzyła, a w jej stanie to dość niebezpieczne. Z drugiej strony, odkąd dowiedziała się, że jest w ciąży zachowuje się nieco inaczej….gwiazdorzy. Nic jej nigdy nie pasuje, do wszystkiego się czepia, a gdy jej argumentacja nie wystarcza by przekonać kogoś do swojego zdania, mówi że jest w błogosławionym stanie i nie można jej denerwować.

- Było sobie tę ciążę dziesięć lat temu zaplanować- burknęła pod nosem.

Jak była mała zawsze chciała mieć rodzeństwo. To zrozumiałe. Chciała mieć z kim się pobawić, pogadać, a czasem nawet pokłócić. Ale nie! Teraz gdy jej mama ma czterdzieści pięć lat zachciało jej się dziecka. Nawet garderobę przerobili na pokój dla malucha. Czy to nie przesada? Czy takie małe dzieci nie powinny na początku spać z rodzicami? Ten cały szum wokół jej nienarodzonego brata denerwował ją.

Otworzyła szafę i zaczęła szukać ubrań. Musi iść do sklepu bo szanowny tatulek pomyślał, że mamie będzie miło gdyby ona ugotowała obiad. Co za idiotyczny pomysł- pomyślała. Jeszcze powiedział, żeby zrobiła marchewkę z groszkiem. Czy oni powariowali?! Czy teraz do urodzenia się dziecka będą jeść tylko marchewki?! Absurd…

Po niecałej godzinie weszła do domu obładowana wieloma rzeczami, z których połowa nie była potrzebna do zrobienia obiadu. Kupiła dużo owoców i przerażającą liczbę gorzkiej czekolady oraz krówek. Zaniosła to do swojego pokoju a w kuchni zostawiła kotlety, kartofle i znienawidzoną marchewkę.  Oczywiście wszystko było już gotowe (oprócz ziemniaków) i wystarczy to tylko podgrzać.  Chyba musieliby być pijani sądząc, że ona sama to zrobi. Gotowanie czy pieczenie nie było jej bajką. Wolała jeść fast-foody i słuchać gadania matki jak to się źle odżywia.

Prawda jest taka, iż dla niej taki hamburger jest o wiele lepszy od tych marchewkowych dziwactw!  Idziesz, zamawiasz, dajesz pieniądze i masz jedzenie. A nie, trzeba stać przed tymi garami i gotować jakieś ,,zdrowe” zupki z toną tłustej śmietany. Kto tak okłamał ludzi? Kiedy im wmówili, że to zdrowe?  Ludzie czasem ją śmieszą wierzą we wszystko co im powiedzą, a to często nie ma sensu!

Postawiła kartofle na gazie. Specjalnie ich nie osoliła. Nie chciała by więcej kazali jej gotować. Po za tym sól zatrzymuje wodę w organizmie, a oni chcą się odżywiać zdrowo, prawda? To niech nie marudzą i jedzą. A jak im nie pasuje to niech sobie posolą. Tylko niech później nie narzekają, że im się woda w organizmie zatrzymuje. Chcieli sól to mają!

Usiadła na krześle z uśmiechem odpakowując czekoladę. To jej ulubiony smakołyk. Jadła ją odkąd pamięta i będzie nadal to robić. Cieszyła się, że ma dobrą przemianę materii. Wiele osób gdyby jadło chociaż połowę tego co ona mogłoby liczyć na otyłość i nic więcej, podczas gdy ona mogła jeść co chce i wyglądała jakby całe życie spędziła na siłowni. Rzecz jasna, że nienawidziła ćwiczyć. Miała gdzieś to, iż za parę lat może mieć poważne problemy ze zdrowiem. Może, ale nie musi. Ponadto komu frajdę sprawia bieganie lub robienie przysiadów? Po tym boli tylko całe ciało, jest się bardzo zmęczonym i nie ma się na nic siły. Po co ludzie dążą za czymś czego i tak nie osiągną? Normalnie idioci.  

Miała nadzieję, że mama poczeka dziś na tatę i wrócą później. Nie chciała z nimi spędzać za dużo czasu. Dopiero wrócili z wakacji. W tym roku pojechali do Chorwacji. Co roku gdzieś jeżdżą a ją to tylko denerwuje. Ma cichą nadzieję, iż jak urodzi się dziecko nie będą jej tak pilnować. Ma już 17 lat a oni obchodzą się z nią jak z jajkiem. Uważała, że są przewrażliwieni. Nie chcieli jej pozwolić na wyjazd ze znajomymi nad morze. No bo po co?! Lepiej jechać z nimi i robić zdjęcia do cudownego albumu! Jej rodzice chcieli stworzyć słodką rodzinkę. Ale za dużo w tym wszystkim cukru. Nawet jej słodycze mają go mniej. Rodzice akceptują tylko to co uważają za stosowne. Żadne inne opcje nie są doceniane. Przez kilka dni uświadamiali jej jaki to ten wyjazd ze znajomymi jest zły i ile będzie przez to nieszczęścia.

Zdenerwowana tymi myślami zjadła naraz całą czekoladę i wypiła szklankę herbaty.

- Gabi- rozległ się po całym domu ciepły głos mamy.

- Tu jestem- powiedziała z pełną buzią.

Szlag! Zawsze kiedy chce żeby przyjechali później to akurat są wcześniej! Przypadek? Nie sądzę.

- O obiad- udała zaskoczenie widząc gotujące się kartofle, oraz gotowe już kotlety.

Gabrysia doskonale wiedziała, że to mama kazała powiedzieć tacie, żeby ona ugotowała obiad. Po co ta cała szopka? Czy jak ona będzie kiedyś matką też będzie się tak zachowywać? Poważnie…?

- Ja nie będę jeść- oznajmiła córka szybko- Nie przepadam za marchewką- dodała w obawie przed niszczycielskimi pytaniami mamy.

One zawsze rozbijały system. Zadawała pytania jak torpeda. Jedno za drugim. Nie zdążysz się zastanowić jak odpowiedzieć na pierwsze, a już bombarduje cię drugim. Najgorsze jest to, że w odpowiedziach na poszczególne pytania sam się pogrążasz, niezależnie od tego co powiesz.

Kobieta westchnęła tylko a na jej twarzy pojawił się smutek.

- To co będziesz w takim razie jeść- spytała rodzicielka stawiając na stole swoją torbę.

Była ubrana w białą sukienkę w niebieskie kwiaty, która opinała się na jej zaokrąglonym brzuchu. Włosy koloru blond spadały bezwładnie na ramiona, dodając kobiecie wdzięku.

- Może pójdę gdzieś z Oskarem- wypaliła, odpakowując paczkę krówek.

- Z Oskarem- spytała ponownie. Widać, że nie spodobał jej się ten pomysł.

- Tak. Czemu się zawsze niego czepiasz- spojrzała na nią.

Jej chłopak nie był typem chuligana czy kogoś w tym stylu, ale jej rodzice ewidentnie go nie akceptowali. Nie rozumiała dlaczego. Był zawsze miły i uprzejmy. Nawet na urodziny jej mamy kupił bukiet kwiatów. Czego oni oczekiwali?! Że przyjedzie w lśniącej zbroi na koniu i codziennie będzie prosił ich łaskawie o to by mógł z nią gdzieś wyjść?

- Nie czepiam się- odpowiedziała mama i włożyła cukierka do buzi.- Nie kłóćmy już się, OK?

Udała, że się dąsa poczym przytuliła mamę.

- OK- powiedziała i dodała- to ja zaraz sobie pójdę z Oskarem- i nie czekając na odpowiedź rodzica wyszła z kuchni.

Pogoda była piękna. Świeciło słońce, a na niebie nie wylegiwała się żadna chmurka. Szczerze to wolała gdyby padało. Nie musiałaby wychodzić i cały dzień spędziłaby w domu przed laptopem.

Oczywiście jej ,,zaraz” to minimum jakieś dwie godziny. Najpierw musiała obejrzeć kilka odcinków swojego ulubionego serialu i przy okazji nażreć się (bo inaczej tego nazwać nie można) słodkich krówek. Pochłaniała paczkę, za paczką nie przejmując się kaloriami. Około 17 stwierdziła, że mogłaby gdzieś wyjść razem z chłopakiem. Ściągnęła go chyba myślami bo zanim napisała smsa ktoś zapukał do drzwi. Błyskawicznie podniosła się z łóżka i pobiegła w stronę źródła dźwięku. Nie chciała by mama otworzyła pierwsza drzwi. Zaraz zadałaby mu tonę pytań i nie wyszliby stąd do północy.

- Hej- przywitała go uśmiechem widząc jego czarną, bujną czuprynę.- Zaskoczyłeś mnie- powiedziała i nie czekając na odpowiedź zaprosiła go ruchem ręki do środka.

- Pójdziemy na spacer- spytała.- Rodzice są w domu- dodała szybko. – Pójdę po telefon.

- Poczekam przed drzwiami- odpowiedział.

Lubił ją taką. Roześmianą i rozgadaną. Czasem nie można było nic powiedzieć, bo ona bez przerwy coś opowiadała, o coś pytała.

W głowie układał trasę, którą mogliby dziś pójść. W pobliżu rósł tu piękny las, który oddzielał jedną wieś od drugiej.

- Nie przywitałam się z tobą- przytuliła go i pocałowała. – Dziś jakoś nie mam na nic siły. No i wszędzie są te marchewki!

Zaczął się śmiać i złapał ją za rękę.

- Ty przeklęta gaduło. Chodź już na spacer bo cię nogi zaczną boleć od tego gadania.

Uśmiechnęła się jeszcze szerzej i zaczęła śmiać.

Na drodze nie było nikogo. Tak to jest, że teraz w tych czasach każdy siedzi w swoim domu wpatrzony w telewizor jak w jakieś bóstwo. To była mała wieś otoczona lasem gdzie cicho śpiewały ptaki, a szum lasu  każdego usypiał.

Hej! :) :P

Dziękuję za komentarze!

Tak oto prezentuje się rozdział I, wiem trochę nudny, ale od zawsze miałam problemy z pisaniem pierwszych rozdziałów.

Przepraszam za błędy i zapraszam do czytania :)

Digital