Wstęp: Spokojnie on nie skoczy z mostu,tylko dlatego, że miał całe życie pod górę.

Dedykacja dla: Szalonej Blondynki ( specjalnie na prośbę M&M).

 Wszyscy popełniamy błędy. Jest to rzeczą ludzką i naturalną lecz tylko nieliczni potrafią podnieść się, spojrzeć sobie prosto w oczy i uświadomić sobie popełniony błąd. Nie unosząc się pychą i  gniewem.


Spokój...nie, nie spokój. Starasz się być normalnym, nie chcesz być odludkiem, a mimo tego jesteś...Starasz się uśmiechać, gdy opowiadają Ci denny żart, który słyszałeś już z 500 razy. Klaszczesz do rytmu bo tak każą, zupełnie jakbyś zapomniał o co w tym wszystkim chodzi.
O siebie.
Chodzi o własne ja.
Ale co jeśli go nie odnajdziemy?!
Spojrzał w niebo i próbował się uśmiechnąć. Niestety nie udało mu się. Nie potrafił się cieszyć z niczego i z nikogo. Za dużo przeszedł i za dużo wycierpiał.
Wszedł do klasy. Niby z nimi rozmawia, niby wszyscy są jego przyjaciółmi, ale to właśnie przy nich czuje się jak odludek, jak kosmita. Jak osoba, która nie pasuje do otoczenia i doskonale o tym wie. Nie żalił się nad swoim losem. Bo niby co by mu to dało? Nic. Zmarnowane sekundy, minuty i godziny na nic. Na kompletną pustkę i durnotę.
Zadzwonił dzwonek. Koniec. Koniec lekcji i koniec tego udawania. Momentalnie jego sztuczny uśmiech zszedł z twarzy i poszedł w dobrze znanym sobie kierunku. Nie był bezsilny, wręcz przeciwnie. Wiedział, że może zrobić wszystko, tylko...Nie chciał? Tak. Nie chciał. Bo niby dla kogo miał by się starać, u kogo miał widzieć te radosne iskierki w oczach?
U KOGO?!
Stanął przy krawędzi mostu. Oczyma wyobraźni widział ludzi, którzy skakali w przepaść. Oddając się na pastwę białym falom. Widział tych wszystkich smutnych i zdesperowanych ludzi. Często oglądali się za siebie i sprawdzali, czy ktoś za nimi nie stoi i czy ich nie powstrzyma. W końcu ze strachem w oczach puszczali poręcz i skakali. Po kilku sekundach już ich nie było. Teoretycznie mógłby ich zatrzymać, ale... No właśnie, ale. Czy on chciałby by ktoś go powstrzymywał? Nie. Nie lubi mieć napisanego czegoś czarno na biało...chyba...
Stanął na barierce, a swoją chudą ręką objął poręcz. Przez chwile zastanawiał się co zrobić. Rozważał wszystkie za i przeciw. Nie wiedział co robić. Cały się trząsł, jak po wielogodzinnym treningu. Spod jego powiek wyłoniło się kilka łez. Powoli puszczał poręcz, gdy nagle przypomniał sobie mamę.
Płaczącą mamę w czarnym ubraniu, wylewającą potok łez i pytającą: DLACZEGO?
Zrobił krok w tył.
To było silniejsze od niego. Nie może tego zrobić swojej mamie. Nie jest aż takim egoistą.
Zszedł z barierki i wrócił do domu.
Po raz kolejny tego  nie zrobił ...




Witam Was wieczorem! Jak widzicie napisałam wstęp. Ciekawe czy Wam się podoba? Mnie osobiście się spodobał. O coś takiego mi chodziło.Ale ocena należy do Was. Jak większość z Was się domyśla piszę w 3 osobie ( i ta narracją pisze mi się o wiele lepiej). To czekajcie z cierpliwością na rozdział pierwszy i mam nadzieję, iż ta historia się Wam spodoba.
Za błędy przepraszam!
Pozdrawiam Digital!