OS z okazji miesiąca bloga.

Zimno. Za oknem padał rzęsisty deszcz. Przysłaniał wszystko dookoła. Spojrzała w dół. Wokół niej była już duża kałuża, ale nie przezroczystej cieczy. Podniosła głowę do góry z trudem powstrzymując łzy. Życie jest podłe. Tak to właściwe określenie. Jednego dnia jesteś  szczęśliwy, chcesz przepłynąć ocean, podbić najwyższe szczyty gór, a drugiego…Drugiego stoisz właśnie tutaj z rozmazanym makijażem i kompletnie zrytą psychiką. Dziewczyna zamyka oczy i pozwala by kilka łez wytoczyło kilkanaście białych ścieżek na jej twarzy. Delikatnie upada na mokrą posadzkę. Stara  sobie przypomnieć ostatnie dni. Te, które popsuły jej wszystko…

Było ciepło. Słońce sprawiło iż jej sukienka zdążyła się już szczelnie przylepić do jej ciała. Weszła do toalety i poprawiła sobie makijaż. Lekko się uśmiechnęła.

- To Twój wielki dzień Lilly. – powiedziała sama do siebie.

Włosy miała upięte w małego koka, a na sobie miała idealnie dopasowaną jasnoszarą sukienkę do połowy ud. Wyszła z pomieszczenia a jej obcasy lekko stukały o tanie płytki.

Dziewczyna ponownie zapłakała i położyła głowę do wielkiej kałuży. Nie przejmowała się, że rozmazał się jej makijaż, nie przejmowała się w ogóle niczym. Po co żyjemy? Co nam to daje? Całe życie starasz się być kimś, a kiedy przychodzi co do czego i tak się staczasz. Ludzie mówią iż trzeba mieć silny charakter, silna wolę, ale czy jest ktoś, choć jedna osoba, która by się  po tym podniosła? Może…

- Widziałaś? – momentalnie odwróciła się w kierunku źródła dźwięku.

- Michael. – powiedziała prawie bezgłośnie i podeszła do chłopaka. – Tak. – odpowiedziała z wielkim uśmiechem.

- To dobrze. – powiedział krzyżując ręce na piersiach.

- Długo Cię nie widziałam. – stwierdziła bawiąc się rąbkiem swojej sukienki.

- Świat jest mały. – skwitował i przytulił ją.

- To co może kawa? – spytała patrząc przed siebie.

- O osiemnastej w tej nowej cukierni.

- Nic się nie zmieniłeś. – zaśmiała się i dała mu buziaka w policzek.

- Ideałów się nie zmienia. – powiedział i odszedł.

No właśnie po co go spotkała?! Po co?!  Oparła się o drewniany płot. Pachniało stęchlizną. I tak się czuła. No prawie… Czuła się niepotrzebna.  Na co dzień musiała być wścibska, dociekliwa i uparta a teraz? Siedzi i płacze, płacze, płacze i zastanawia się nad swoim losem.

- Lilly! – usłyszała piskliwy głos swojej przyjaciółki. – Przeprowadzisz kolejny wywiad!- powiedziała z wielkim uśmiechem na ustach.

- I co? – zapytała pijąc mocna czarną kawę.

Codziennie robiła wywiady. Dzień w dzień. Nie było to dla niej nowością. Wywiad jak wywiad. Spojrzała na Emmę. Niby przyjaciółki, a jednak…. Emma była jej szefową. Rozkazywała jej, występowała w telewizji, a ona? A ona była niezauważalna. Taka mała szara myszka.

- A z kim? – zadała kolejne pytanie.

- Niespodzianka! – wrzasnęła jej do ucha i uśmiechnęła się bardzo szeroko. – Dowiesz się w swoim czasie. Bądź  jutro o piętnastej pod biurem. – powiedziała i wzięła jej ciastko z kremem.

- Ej! A Twoja dieta? – spytała widząc jak jej ciastko ląduje w buzi koleżanki.

- Czepiasz się. – posłała jej zabawne spojrzenie i odeszła.

Wiatr wiał jej prosto w twarz, osuszając ciecz z jej twarzy.  Nie miała siły na delikatny uśmiech. Była wyczerpana. Spojrzała przed siebie. Kiedyś ta okolica była najbliższa jej sercu, a teraz? Wszyscy są podejrzani. Wszyscy.

Wychodziła właśnie ze swojego domu i szła na spotkanie. Myślała o wczorajszym spotkaniu z Michaelem. To prawda iż jest taki sam jak kiedyś. Może coś z tego wyjdzie? Nie to niemożliwe! A może… Całą drogę myślała o swoim starym przyjacielu. Gdy nagle otrzymała telefon. Momentalnie łzy napłynęły jej do oczu. To niemożliwe. NIEMOŻLIWE! Szybko zdjęła szpilki  i pobiegła w przeciwnym kierunku.

Ponownie kilka łez spłynęło po jej policzkach. Samo wspomnienie o tym było bolesne. Oparła głowę o płot. Musi być silna, ale czy potrafi?

Siedziała przy szpitalnym łóżku i trzymała za rękę Davida. Jeśli odejdzie to zrozumie. Tylko niech jej nie trzyma w niepewności. Spojrzała na te wszystkie rurki, które były podoczepiane do niego. Był jej jedynym przyjacielem. Wychowali się razem w domu dziecka, był dla niej jak brat. Gdyby nie ten cholerny wypadek. Lekarz powiedział jej iż lepiej będzie gdy go odłączą. Czy ona tego chce? Nie, ale wie iż dla niego będzie lepiej. Ostatni raz złapała go za rękę i poszła do lekarza.

- Przepraszam. – powiedziała pukając do białych drzwi.

Pucołowaty mężczyzna uśmiechnął się szeroko na jej widok i zaprosił ruchem ręki.

- Podjęłam decyzję. – powiedziała siadając na dużym fotelu. – Możecie go odłączyć. – po jej twarzy spłynęła jedna łza. – Ale nie chcę być przy tym. – dodała szybko.

- Rozumiem pani ból. Czy David miał jakąś rodzinę?

- Nie. – odpowiedziała wstając.

- To dla niego najlepsze wyjście. – dodał czyszcząc okulary.

- Wiem. – powiedziała powstrzymując się od płaczu. – Do widzenia.

- Do widzenia. – odpowiedział.

Ta strata wiele ją kosztowała i…

- Emma. – złapała ja za rękę i kazała siadać na fotelu.

- Tak. – spytała patrząc jej w oczy.

- Chcę pogadać.

- No dobrze. – powiedziała zakładając nogę za nogę i uśmiechnęła się pokazując idealny szereg białych zębów. – Mów.

- Dzisiaj odłączyli Davida. – wypowiedziała te słowa a jej oczy zaszkliły się momentalnie.

- Spokojnie kiedyś to musiało nastąpić.

- Wiem. – odpowiedziała pociągając nosem.

- Kiedy pogrzeb? – spytała a jej uśmiech zszedł bezpowrotnie.

- W środę. Mogę Cię o coś prosić?

- Tak. Oczywiście. – odpowiedziała przytulając ją.

- Nie chcę dziś iść na dzisiejsze spotkanie.

- Dobrze. Przełożę je.

- Dziękuję. – powiedziała.

- Pamiętaj nie jesteś sama.

- Pamiętam. – odpowiedziała i wyszła.

Spojrzała na przedmiot, który trzymała w ręku. Wyrzuciła go. Nie będzie jej już potrzebny.

Westchnęła ciężko. Minęło już kilka dni od śmierci Davida… Idzie teraz na spotkanie z tą niespodzianką Emmy. Nagle poczuła jak na kogoś wpada.

- Głupi jesteś?!- wrzasnęła tak, że kilka osób popatrzyło w jej stronę.

- Nie. – odpowiedział zdezorientowany chłopak.

- Tak na pewno! – powiedziała zdenerwowana. – W czym ja teraz pójdę?! Czy…-w tym momencie przerwała.

Ten chłopak wyglądał jak David. Identyczny uśmiech, rozczochrane włosy  i te zielone oczy.

Po jej twarzy spłynęła pojedyncza łza.

- Przepraszam. – powiedział. – Możesz wziąć moje buty. – pokazał na swoje pantofle. – Bo ze złamanym obcasem daleko nie zajdziesz…

- Masz. – wręczyła mu białe buty.

- Trochę grzeczniej. – poprawił ją i zaczął się śmiać.

- To cię śmieszy? TO CIĘ  ŚMIESZY?! – powiedziała wściekła i rozpłakała się.

Nie dość, że jej przyjaciel zmarł kilka dni temu, to teraz stoi przed nią jego identyczna kopia, która na dodatek jest bezczelna!

- Przepraszam. – powiedział i przytulił ją.

- Masz naprawić moje szpilki! – warknęła i poszła dalej.

Jak to jest możliwe?! Przecież on nie żyje!

Zobaczyła jak ktoś do niej podbiega i coś woła.

Siedziała na ławce i płakała. Zrobiła z siebie idiotkę. W tych pantoflach i rozmazanym makijażu… Szkoda gadać! Najgorsze w tym wszystkim było to, że nikt jej nie pocieszył, nikt jej nie obronił! Ani Michael, ani Emma. Teraz nie ma nikogo. Nikomu komu mogła by się wyżalić. Najgorsze w tym wszystkim było to, że jej przyjaciółka śmiała się jej prosto w twarz!

- Nie płacz.

Poczuła jak ktoś szturchnął ją w bok.

- Łatwo powiedzieć, trudniej wykonać. – zaczęła jeszcze głośniej płakać.

- No weź. – przytulił ją. – Jestem Aleksander.

- Miło mi. Lilly. – powiedziała jeszcze bardziej się w niego wtulając. – Masz pantofle.

- Mocno je zarysowałaś. – zaśmiał się.

- Weź. Były o cztery rozmiary za duże. – lekko się uśmiechnęła.

- Przepraszam, że mam za dużą nogę. – ukłonił się przed nią.

- Nie ma za co.

To jednak prawda, że prawdziwych przyjaciół poznaje się  w biedzie. To dlaczego teraz płacze? Dlaczego tutaj siedzi i uważa iż jej życie jest do dupy?  Kilka dni później wszyscy się od niej osunęli. Straciła pracę, przyjaciół. Tylko Aleksander do niej przychodził. To może dla niego wstanie? Może dla niego postara się dalej żyć? To jej przyjaciel.

Ktoś złapał ją  za rękę i podniósł do góry.

- Nie możesz mi tego zrobić. – powiedział Olek.

Zignorowała jego słowa i zamknęła powieki. Wszystko się psuje. Najpierw śmierć Davida, później wywalenie z domu….

Jak zawsze się spóźniła. Autobus przejechał jej przed nosem. Od kilku dni nic ją nie obchodziło… Westchnęła ciężko. Musi iść boso. Zdjęła swoje szpilki i ruszyła zatłoczoną ulicą. Ludzie gapili się na nią jak na idiotkę. Nie przejmowała się tym. Żyła z myślą, że po to się urodziła by być inna. Zawsze była inna. Podniosła głowę do góry. Zobaczyła nieładny blok. No tak przy swoich zarobkach nie mogła sobie na nic innego pozwolić. Ale życie jest zbyt krótkie, żeby się nad nim użalać. Weszła na klatkę schodową, jak zawsze pachniało tam piwem i krochmalem. Dziwne połączenie, prawda? Niezdarnie weszła po schodach. Słońce z wielkim trudem przebijało się przez wielkie szyby i rzucało niemiły cień na jasne ściany. Jej obcasy lekko stukały o tanią posadzkę. Rozejrzała się. Była sama w pomieszczeniu. Słychać było dokładnie każdy jej ruch, oddech. Wyjęła z torby klucze i próbowała otworzyć drzwi…

Klucze nie pasowały.

- Do jasnej cholery! – powiedziała cicho.

Dlaczego pech zawsze wybiera takie beznadziejne chwile?! DLACZEGO?

- Już tu nie mieszkasz.

Rozejrzała się. Wiedziała kto wypowiedział te słowa. To u niego wynajmowała mieszkanie. Ten stary ważniak zawsze ja denerwował.

- Ale…dlaczego? – mówiła z coraz większym rozdrażnieniem.

- Bo tak. No a teraz do widzenia! – zakpił i zniknął za drzwiami.

No i co teraz zrobi?! Nie wiedziała, czy ten koleś mówił serio czy nie. Ale zamki nie pasowały…

Słyszała karetkę i jakieś światła. Ktoś lekko klepał ją po policzku i pytał: Dlaczego?

Siedziała na ławce i płakała. Dlaczego? Z tej głupiej bezradności. Nagle ktoś do niej podszedł.

- No witam. – powiedział Olek i mocno ja przytulił.

Potrzebowała tego. Potrzebowała wsparcia. Posłała mu nikły uśmiech i bez żadnego wstępu powiedziała mu co się stało. O dziwo chłopak nie wyśmiał jej. Przytulił i pocieszył.

- Życie płata nam figle, których nigdy nie odgadniemy. – podsumował.

Ma rację. – przeszło jej przez myśl.

Właśnie w tej chwili dotarło do niej, że ma przyjaciela. Prawdziwego przyjaciela…

Spojrzała na swoje ręce. Były pocięte. Dlaczego to zrobiła? Znała odpowiedź, ale teraz się jej wstydziła. Nikomu o niej nie powie. Musi stanąć na nogi. Da radę. Otworzyła oczy. Leżała w domu. Nie w szpitalu tylko w domu! Czyli to nie sen? Spojrzała na swoje ręce. Były pocięte. Czyli to nie sen. Stwierdziła szybko. Obok łóżka siedział Olek. Ciepło się do niego uśmiechnęła. Już nigdy nie zrobi czegoś tak głupiego. Ma przy sobie przyjaciela. Prawdziwego przyjaciela.

No to macie OS. Bądźmy szczerzy nie umiem pisać OS. Wiem, ze dużo wątków możecie nie rozumieć. Ale plan był taki: dziewczyna ma zryta psychikę, umiera jej przyjaciel, wszystko się wali i takie tam, w końcu spotyka chłopak, który wygląda jak David. 

Czekam na Wasze komentarze pochlebne jak i hejty. 

Dokładnie miesiąc temu założyłam tego bloga. Chciałam Wam podziękować, że przez ten miesiąc czytaliście moje rozdziały, komentowaliście i głosowaliście w ankiecie. Dziękuję!

Pozdrawiam Digital!

PS. Zmieniłam datę oddawania prac konkursowych do końca lutego.