Rozdział V

 KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ

- Idziemy? - pyta mnie mój starszy brat, pokazując ręką na białe szpitalne drzwi.

Lekko uśmiecham się i kiwam głową. Nadal nie mogę w to uwierzyć, że opuszczam szpital, że żegnam się z tym miejscem bezpowrotnie.  Ta sala  jest pełna pesymizmu, który wypełnia każdy kąt tej przestrzeni  i zatruwa mi życie. Spoglądam ostatni raz na białe pomieszczenie. Chce je wymazać z pamięci. Chce wymazać z pamięci ten tydzień, który tu spędziłam, wypadek i wszystko co się z nim wiąże. Wiem, że mi się uda, a raczej musi mi się udać. Nie mam innego wyjścia.  Odgarniam moje włosy do tyłu i jeszcze szerzej się uśmiecham. Muszę zacząć nowe, lepsze  życie. Z wielkim uśmiechem  na ustach odpowiadam:

- Tak, mój drogi braciszku.

Alan patrzy na mnie ze zdziwieniem i zatrzymuje wózek.

- Od kiedy księżniczka tak do mnie mówi? - pyta robiąc wielkie oczy.

Nie wiem. - myślę. To prawda, że zawsze zwracałam się do niego w nie najmilszy sposób, ale wszystko chcę zacząć od nowa.  Uświadomiłam sobie jak życie jest kruche,  ulotne. Przez chwilę nic nie odpowiadam i powtarzam słowa mojego brata w myślach.

- Od zawsze kochany. - mówię przesłodzonym głosem.

Jego oczy stają się tak wielkie, że mam wrażenie iż za chwilę eksplodują. Uśmiecham się jeszcze szerzej i daje mu buziaka w policzek.

- Musimy stąd jak najszybciej wyjść. - oznajmia niepokojącym głosem.

- Dlaczego? - pytam jak idiotka.

Chcę się z nim trochę podrażnić.

- Bo przebywanie w tym miejscu psuje ci mózg. - mówi i uśmiecha się ironicznie.

- Zabawne. - komentuję oglądając już po raz setny moje paznokcie.

Alan nie odpowiada. Wyjeżdżamy wózkiem na korytarz. Widzę dużo ludzi, którzy chodzą w tę i z powrotem. Niektórzy są uśmiechnięci, inni są smutni, a jeszcze inni wydają się nieobecni. Jest mi ich żal i to bardzo. Czuję jak mój dobry humor ucieka bezpowrotnie. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie mogę nic zrobić dla tych ludzi, że muszę patrzeć na ich cierpienie i jedynie im współczuć. Pojedyncza łza spływa po moim policzku.  Błyskawicznie ścieram ją rękawem swojej bluzki i czuję jak na moją twarz wchodzi uśmiech. Tym razem czuję się wrednie. Czuję się okropnie. Muszę się uśmiechać do tych ludzi i wmawiać im, że będzie dobrze, wiedząc iż prawda jest inna. Muszę się uśmiechać do tych ludzi, choć wiem że cierpią. Muszę się do nich uśmiechać, choć wiem że przed chwilą płakali, że przed chwilą otrzymali ciężką diagnozę. Wbrew pozorom szczęście nie jest takie szczęśliwe i takie łatwe jak nam się wydaje.  Szczęście jest okrutne i zdradzieckie. Tak zdradzieckie. Z moich przemyśleń wyrywa mnie głos Alana.

- Co szanowna księżniczka wybiera: rumaka ze stali nierdzewnej zwanym windą, czy karocę z klocków lego? - patrzy na mnie wesołym wzrokiem.

- Wybieram windę. Nie chce by skończyło się wypadkiem. - oznajmiam i lekko się uśmiecham.

Wbrew pozorom ten wypadek dał mi dużo do myślenia. Przestałam widzieć wszędzie same minusy, zaczęłam dostrzegać pozytywne strony. Doszłam do wniosku, że każdy potrafi się załamać, że każdy potrafi powiedzieć moje życie jest do bani, że każdy potrafi powiedzieć, że teraz to już nie ma po co żyć. Ale tylko nieliczni się podniosą, tylko nieliczni wmówią sobie, że będzie dobrze i tylko nieliczni będą się cieszyć z tego co mają, choć będą inwalidami, choć choroba popsuje ich marzenia. Postanowiłam, że ja będę tą nieliczną osobą i że życie jest po to by z niego korzystać. Nikt nam nie powiedział, że będzie łatwo. Każdy kop od życia to taki kop na szczęście. Trzeba mieć nadzieję, że ta ,,czterolistna koniczyna" zapuka do naszych drzwi, albo my ja zaprosimy...?

- Masz rację. – klepie mnie po ramieniu i wciska guzik.

Jak on to robi, że zawsze się uśmiecha? Kiedy byłam mała myślałam iż mój brat to magik. Nigdy nie płakał, zawsze z wszystkiego się cieszył i doskonale poprawiał humor. To dlaczego go nie lubiłam? Dlaczego się denerwowałam gdy piekliśmy razem ciastka, czy graliśmy w różne gry. Chyba byłam zazdrosna. Wkurzało mnie, że nikt na mnie nie zwraca uwagi, nikt o mnie nie rozmawiał, nikt mnie nie chwalił. Tematem rozmów zawsze był Alan. Ta moja zazdrość doprowadziła mnie do takiego stanu, że nie chciałam z nim rozmawiać. Na każdym kroku wytykałam mu jego błędy, mając nadzieję iż się w końcu zdenerwuje i nie będzie taki idealny.  Niestety mój braciszek wszystko komentował z uśmiechem. Teraz dopiero dostrzegam jaki jest dla mnie ważny, ile mu zawdzięczam. Jest mi wstyd, że tak go traktowałam  i że życzyłam mu wszystkiego najgorszego.  Jednak czasu już nie cofnę. Muszę zadbać by odbudować nasze relacje.

Podnoszę głowę do góry.  Widzę jak żelazne drzwi otwierają się. W powietrzu pachnie kurczakiem. Mimowolnie się krzywię. Nie lubię szpitalnego jedzenia. Odkąd tu jestem nie tknęłam żadnego dania stąd. Ciągle jem tylko kabanosy i winogrona. Wiem, że nie jest to pasujący do siebie duet, ale mi smakuje. Każdy jest inny, prawda?  Spoglądam przed siebie. Wjeżdżam do metalowej szafy, zostawiając za sobą tych samotnych, smutnych ludzi. Współczuję im. Macham ręką w ich kierunku i  przymykam oczy. Nie lubię jeździć windą, szczerze nienawidzę.  Powód jest prosty boję się. Odruchowo łapię brata za nadgarstek i zaciskam zęby.

- Prawda, że winda się nie zatrzyma w połowie? – pytam ze strachem w głosie.

Szczerze to nie wiem czy wolałabym zostać w szpitalu, czy jechać windą. Oby dwa są straszne. Czuje jak moje oczy robią  się szkliste. Po co ja oglądałam tyle filmów z zatrzymującymi się windami? PO CO?! Patrzę na Alana, który uśmiecha się ironicznie.

- Nie zatrzyma się. – uspokaja mnie.

- Na pewno? – pytam zaciskając jeszcze mocniej rękę na jego nadgarstku.

- Na pewno. Obiecuję ci. Masz moje słowo. – przykłada swoją rękę do serca.

Po jego słowach lekko się uspokajam. Biorę głęboki wdech i… Czuję wstrząs.  Winda zatrzymuje się. O losie! Dlaczego teraz?! Spoglądam wściekła na mojego brata. Co my teraz zrobimy?! Co?!

- Co się tak na mnie patrzysz? – mówi bawiąc się palcami.

- Od dziś wiem, że twoje słowo jest niewiele warte. – mówię patrząc w jego oczy.

- Zabawne. – siada na podłodze.

Wypuszczam głośno powietrze.

- Masz zasięg? – pytam lecz nie otrzymuję odpowiedzi.

- Czekaj ktoś dzwoni. – ucisza mnie ruchem ręki.

- Czyli masz. – mówię. – Zadzwoń po kogoś…

W tym momencie przerywam, ponieważ zdaję sobie sprawę,  że on mnie nie słucha.  Po prostu ma mnie gdzieś. Dobrze wiedzieć. Uśmiecham się ironicznie.

Życie jest dziwne, albo ja mam dziwne życie. Nie wiem, wszystko się skomplikowało. Mieliśmy wsiąść do windy i zjechać spokojnie na dół a teraz? Tlenu starczy może na kilka godzin. A jeśli w ciągu tych kilku godzin nikt nas nie wyciągnie?  Boże! Uświadamiam sobie, że zachowuję się tak jak w tych amerykańskich filach. Moja logika mnie przeraża! Czuję jak panikuję. Czuję jak robię się blada ze strachu, jak drżą mi ręce. Tylko nie panikuj. Nie panikuj! Powtarzam sobie w myślach. Spoglądam na mojego towarzysza. Śmieje się w najlepsze. No tak! Dla niego to więcej czasu by pogadać z kumplami, a dla mnie? Dla mnie to więcej czasu by panikować i panikować. Staram się myśleć o czymś innym. O czymś przyjemnym.  Biorę głęboki wdech. Przypominam sobie jak to było zanim tu trafiłam. Byłam normalna nastolatką, która miała swoje marzenia, zainteresowania, pasje. A teraz? Teoretycznie jestem taka sama. Ale to tylko teoretycznie, a praktycznie? Praktycznie nie mogę nic co kochałam. Nie mogę pływać, biegać i jeździć na łyżwach.  A czy to jest mój problem? Nie. Moim problemem jest teraz utkwienie w windzie! Podjeżdżam do kolorowych guzików i wciskam je po kolei. Może to coś da?  Nie wiem, ale warto spróbować. Staram się nie myśleć o tym. Wyobrażam sobie, że siedzę w jakimś lokalu i słucham przyjemnej, wolnej piosenki. Opieram głowę o blaszaną ścianę. Czuję przyjemne zimno… Jednak po chwili odrywam się od tej ,,puszki’’. Nie lubię zimna i nie będę go lubić. Kojarzy mi się zawsze z Królową Śniegu. Nie wiem czy potrafiłabym być taką władczynią, nie wiem czy potrafiłabym być w ogóle kimś. Ludzie często mówią, że są nikim ale to nie prawda. Zawsze jesteśmy kimś. Na początku dziećmi. Później uczniami i tak dalej.  Wszystko w życiu nie jest trwałe, wszystko przemija i nic nie jest wieczne. Chociaż nie. Jedna rzecz jest wieczna – strach. Ale czy chce teraz o tym myśleć?

Nie. Zdecydowanie nie! Wciągam z kieszeni mój telefon. No mogłam się spodziewać, że nie mam zasięgu. Z jednej strony to lekko zabawne. Ta sytuacja przypomina mi jedną scenkę z filmu, ale tamta bohaterka się nie bała, a ja tak! Zaczynam obserwować mojego brata. O dziwo skończył rozmowę. Biorę głęboki wdech i pytam.

- Kiedy nas stąd wyciągną? - ponownie zaciskam rękę na jego nadgarstku.

- Nie wiem. - mówi wzruszając ramionami.

- A co wiesz? - pytam.

Staram się nie myśleć o tej okropnej windzie. Staram się o niczym nie myśleć.

- Telefon mi się rozładował. - oznajmia i zaczyna kopać w blaszane drzwi.

- Aha. - podsumowuję. - Po co walisz w te drzwi? I tak nikt nie usłyszy.

Nie otrzymuję odpowiedzi. Może to i dobrze? Lepiej jest jeśli nie znamy odpowiedzi na wszystkie pytania i część świata jest jedną wielką niewiadomą. Ponownie opieram głowę o stalową poduszkę i patrzę na światełka. O dziwo przestały mrugać. Dlaczego?

Zamykam powieki i ponownie je otwieram. Drzwi od windy otwierają się i widzę....

Przede wszystkim chciałam podziękować za taką dużą liczbę komentarzy ( dla mnie to jest bardzo dużo)!

Rozdział taki byle jaki. Szczerze nie miałam pomysłu na ten rozdział, cały tydzień starałam się coś napisać i wyszło to coś. Ocenę jednak pozostawiam Wam. Rozdziały  będę starała się dodawać w poniedziałki ^_^
PS. Wiem, że są powtórzenia wyrazów, ale niektóre  były dodane specjalnie. 

Pozdrawiam Digital!