Rozdział VI

Podjeżdżam szybko do kolorowych guzików i wciskam je po kolei. Metalowe drzwi zamykają się. Wypuszczam szybko powietrze i....

- Czemu tak się zachowałaś jak mnie zobaczyłaś? - pyta mnie męski głos.

O losie! Czemu on tu wszedł?! Spoglądam niechętnie na Igora. Nic się nie zmienił. Włosy lekko zaczesane do góry i ten sam uśmiech jaki ma mój brat. Jego szara podkoszulka i czarne spodnie nie przypadły mi do gustu. Nie lubię szarego, a on kocha. Przeciwieństwa się przyciągają? Nie,  w tej bajce...już się nie przyciągają...

Nie odpowiadam na jego pytanie. Winda spokojnie jedzie w górę. No właśnie winda. Po co ja znowu do niej wsiadłam?! Jestem idiotką! Wiem, że jeśli ludzie się czegoś boją to przed tym uciekają, no ale dlaczego ja znowu weszłam do windy?! To tak jakby z wody po kolana  wejść po szyję i na dodatek iść dalej! Zero logiki! Czego się tak boję?  Przed czym uciekam? Przed nim. Moje oczy kierują się na Igora. Cały czas obserwuje mnie tymi swoimi ciemnymi oczami. Dla większości osób to fajnie iż twój chłopak przychodzi do ciebie do szpitala, chce z tobą pogadać, pośmiać się, ale dla mnie nie! Dla mnie to nie jest fajne. To tak jakby udręka...  Postanowiłam zostawić za sobą przeszłość, pójść dalej, bez niego, nawet jeśli będzie mnie to dużo kosztować. Mój brat mówił mi, że źle robię. Ale co on tam wie? Dużo. - mówi moja pesymistyczna część. Może... Ale to moje życie, ja nim kieruję! Ja wiem co jest dla mnie najlepsze! A co jeśli nie? Jeśli tylko się pogrążę? Może potrzebuję jego wsparcia, jego pomocy... To nie jest ważne. Naukowcy udowodnili iż bycie singlem to oznaka, że można samemu sobie poradzić w życiu. Ale czy ja chcę być sama? Nie wiem. Patrzę na Igora.

To wszystko przez niego! Przez niego nie mogę chodzić i dlatego z nim nie będę. A czy chcę być taka wredna? Nie wiem. Czas pokaże. Biorę głęboki oddech i ponownie oglądam swoje paznokcie. Czy to możliwe, że.....a z resztą nieważne.

- Odpowiesz? - pyta podchodząc do mnie.

Patrzę na niego dziwnym wzrokiem.

- Nie. - mówię z nienaturalnym uśmiechem. - Co przypomniałeś sobie teraz o mnie?

- Jesteś bezczelna. - mówi wstając. - Cały czas do ciebie przychodziłem, a ty...

- Skończ. - przerywam mu.

Wiem, że robię źle, wiem że go ranię, ale nigdy nie lubiłam słodkich filmów. Niech sobie mówi, że mu rozwaliłam związek czy coś, mnie to już nie obchodzi. Ja się zmieniłam.

- Alan mówił, że jesteś teraz milsza.

- Widocznie się pomylił. Wybacz. - mówię lodowatym głosem, wychodząc z windy.

O dziwo mój brat stoi na korytarzu. Jaki on opiekuńczy...

- Coś się stało? - podbiega do mnie, chowając telefon do kieszeni.

- Nie nic. Możemy już iść? - pytam krzyżując ręce.

- Tak. - przytakuje.

Tym razem nakazuje mu iść schodami. Nie wsiądę już do windy. Nigdy! Wychodzimy na dwór. Tata stoi na parkingu i ciepło się uśmiecha. Słońce chyli się ku zachodowi. Wsiadam do samochodu i opieram głowę o szybę. Wszystko się wali. A może ja wszystko komplikuję? Z resztą nieważne. Trzeba żyć swoim życiem, Nie przejmować się tym co będzie dalej. Żyć tak jak dyktuje nam nasze serce... Ale ja idę inaczej. Moje serce kazało mi zostać przy nim, a ja to ignoruję. Bycie sobą nie jest łatwe, ale trzeba być kimś bo inaczej jest się nikim. Spoglądam za szybę. Słońce lekko zachodzi i maluje  piękny krajobraz. Kwiaty nachylają  swoje główki do ziemi jakby oddając jej pokłon. Wszystko takie idealne, lecz dla mnie nie. Słońce zachodziło ustępując czarnej złej nocy, a kwiaty były wyczerpane ciągłą suszą. Wszystko jest zdradzieckie.  Nikomu nie można ufać....Spoglądam na tatę. Delikatnie się uśmiecha i odpala silnik.

- Jak Ci minął dzień? - pyta podając mi oblanego lukrem pączka.

- Dobrze. - odpowiadam gryząc słodycz. Jak to możliwe, że ta okrągła kulka potrafi aż tak poprawić mi humor? Życie zaskakuje. Biorę jeszcze jeden gryz tej bomby kalorycznej i oznajmiam:

 - Zerwałam z Igorem.

Momentalnie czuję jak oczy taty i Alana wiercą we mnie wielką dziurę.

- To dlatego uciekłaś. - mówi mój brat. - Bałaś mu się to powiedzieć.

- Brawo Sherlocku. - delikatnie klaszczę w ręce.

Jaki on jest spostrzegawczy! Normalnie refleks szachisty!

- Dlaczego? - pyta tata zatrzymując się na czerwonym świetle.

- Tak po prostu. - informuję trochę oschle.

Przecież nie muszę mu się ze wszystkiego zwierzać a poza tym pobyt w szpitalu uświadomił mi, że nie warto być miłym. Każdy to olewa i cię wykorzystuje. Nikt nawet ci nie dziękuje za pomoc czy coś. Niby mówią, że trzeba pomagać bo to dobro do nas wróci, ale do mnie przez tyle lat jakoś nie wróciło. Przypadek? Nie sądzę.  Spoglądam przed siebie. Dojeżdżamy przed dom. Nie jest on specjalnie duży. Zielone ściany i niebieski dach sprawiają iż widać go z odległości jednego kilometra. Podwórko jest nieduże. Biała brama i ścieżka usypana z malutkich kamieni prowadzą pod białe drzwi. Obok tej śnieżnej drogi rosną jakieś krzaczki. Nigdy ich nie lubiłam. Zawsze w soboty kiedy miałam wolny czas musiałam pielić wokół nich chwasty. Beznadziejna robota! Rozglądam się po podwórku. Przez te dni spędzone w szpitalu to prawie kompletnie zapomniałam jak ono wygląda. Koło drzwi stoją stare grabie. Kolejna rzecz, której nie lubię. Jak byłam mała dosyć mocno się nimi walnęłam i od tej pory ich nie dotykam. Wjeżdżamy do środka. Mimowolnie się uśmiecham. Jak ja tu dawno nie byłam! Spoglądam na lustro, które wisi w korytarzu i widzę swoje odbicie. Muszę sobie obciąć włosy, bo w tej długości wyglądam bardzo niesympatycznie. Wjeżdżam do swojego pokoju i momentalnie czuję zapach róż. Uśmiecham się. Lubię róże. Są jednymi z nielicznych rzeczy, które lubię. A co lubię? Lubię swój pokój. Zawsze mogę tu spokojnie pomyśleć, poleżeć i poskakać na swoim łóżku. Jeszce raz rozglądam się po swoim pokoju. Nie jest on duży. Przy oknie stoi łóżko nakryte niebieską pościelą z mnóstwem poduszek. Ściany są szaro-niebieskie a segment jest ciemny. Na regale stoją dwa czarne wazony z czerwonymi i niebieskimi różami. Opadam bezwładnie na łóżko i zamykam powieki. Tak mi tego brakowało. Tego miękkiego łóżka i tych wielu poduszek. Chcę poskakać po nim, ale moje nogi nie chcą współpracować. Czuję jak łza spływa po moim policzku. Muszę być silna. Nagle po pokoju roznosi się dźwięk pukania. O losie! Czy ja nie mogę choć chwilę pobyć sama? Czy wszyscy muszą do mnie co chwila przychodzić?! Wiem, że kilka dni temu narzekałam iż nikt mnie nie odwiedza, ale co się dziwić kobieta zmienną jest.

- Proszę. - mówię zaspanym głosem i bardziej wtulam się w puchową pościel.

 Mam nadzieję, że to mama i zaraz sobie pójdzie, no ale chcieć a móc to dwie inne sprawy. Słyszę jak ktoś staje obok mojego łóżka. Podnoszę niechętnie głowę i widzę Igora.

- Czego? - pytam oschle.

Serio nie mógł sobie kiedy indziej przyjść?! Musi mnie tak nachodzić?! Mówią, że to kobiety są nieprzewidywalne, ale on bije wszystkich!

- Chciałem z tobą pogadać. - prostuje i siada przy moim biurku.

- Ktoś ci pozwolił? - mówię zła.

Czy on musi mnie tak denerwować? 

- Kiedyś nie musiałem mieć pozwolenia.

- Nie myl teraźniejszości z przeszłością. - mówię ponownie kładąc twarz w poduszki.

Chcę spać, odpocząć, ale ta kreatura mi to uniemożliwia. Życie jest niesprawiedliwe!

- Chcę wyjaśnić parę spraw...

- Blablabla. - urywam mu w połowie. - Nic nie mów tylko wyjdź.

Jakoś nie chcę mi się z nim gadać. Czy on nie może już wyjść?!

- Ale....- zaczyna lecz ponownie mu przerywam.

- Wyjdź! Czy ty nic nie rozumiesz?! Czy do ciebie nic nie dociera!

- Dociera, ale...

- To wyjdź!- czuję jak żyła pulsuje mi z tyłu głowy!

- Dlaczego taka jesteś?! Już zapomniałaś jak było kiedyś? Pamiętasz jeszcze strach, ból, cierpienie? Czy stałaś się już aż tak samolubna, że nikogo nie potrzebujesz?

Odwracam się. Znam ten głos. Nie jest to Igor, ani nikt z mojej rodziny. Nagle przed oczami widzę tą osobę! O losie! Chyba gorzej być nie mogło! Dlaczego?!

Witam Was w ten zimny niedzielny dzień. Dziękuję za wszystkie komy pod poprzednim rozdziałem. Nie wiem kiedy dodam następny rozdział.

Co do konkursu to długo myślałam nad nagrodami i pomyślałam sobie, że może Wy podacie mi jakieś propozycje w komentarzach, ponieważ chciałabym żeby te nagrody Wam pasowały.
PS. Za błędy z góry przepraszam ( klawiatura mi ostatnio szwankuje).

Pozdrawiam Digital!