Rozdział XVII

Dedykacja dla:Sophie Venilla

- Gotowa? - pyta mnie męski głos.

Odwracam się i widzę mojego brata.

- Tak. - odpowiadam pijąc sok pomarańczowy.

Wychodzi bez słowa i po chwili słyszę jak odpala samochód. Powoli wstaję z łóżka i idę w kierunku drzwi wyjściowych. Pogoda jest ładna, może trochę za ciepło, ale da się przeżyć. Wypuszczam głośno powietrze i otwieram drzwi. Momentalnie czuję jak na moją twarz dmucha zimny wiatr. No tak....Nie chwal dnia przed zachodem słońca. Z popsutym już humorem wsiadam do auta i zamykam głośno drzwi. Jak to jest, że potrafią mnie zdenerwować  takie banały? Nie wiem. Od zawsze byłam ta ,,inna". Zawsze miałam swoje humorki, których nikt nie rozumiał. A teraz.....? 

Wyjeżdżamy z podwórka, a ja lekko się uśmiecham. Zawsze lubiłam opuszczać dom. Nie sprawiało mi to większej trudności. Dziwiłam się jak dorośli mówili, że ich dzieci to najchętniej by się z domu nie ruszały i nigdzie nie jeździły bo się boją i płaczą. Ja nie miałam z tym problemu. Mama mi mówiła, że już jak miałam dwa lata to już chciałam wyjeżdżać, ale... Nie jestem z grupy tych osób co lubią zwiedzać świat. Nienawidzę podróżować po świecie. Niby co jest w tym takiego fajnego?! Jedziesz spocony, brudny i zmęczony samochodem. Kisisz się w nim jak ogórki w słoiku. Najchętniej stanąłbyś przy jakimś parku i cały czas myślał, iż nie musisz dalej jechać. Później jak dojedziesz na miejsce wymuszasz na sobie uśmiech, bo przecież ,,tu są takie piękne widoki".  Wchodzisz do swojego wcześniej zamówionego mieszkania i okazuje się, że jest o dwa razy mniejsze niż na zdjęciach. Mimo to uśmiechasz się i wmawiasz sobie, iż nie przyjechałeś tu tylko po to by leniuchować. Idziesz na plażę. Na początku szukasz sobie dogodnego miejsca. W końcu rozkładasz koc koło jakiejś otyłej osoby z trądzikiem na twarzy i plecach.  Jednak cały czas się uśmiechasz. Zamykasz oczy, a tu ktoś sypie ci piaskiem do oczu. Lekko zdenerwowany wchodzisz do wody. A tu??? Rozczarowanie! Pomimo tego, że temperatura przekracza 24C  to woda ma zaledwie 13C. Po krótkiej kąpieli chcesz iść na obiad. Okazuje się, że wydałeś ponad 150 złotych, jednak uśmiechasz się i wmawiasz sobie, że przecież od czego są wakacje?  Z resztą dla mnie to żenada. Trzeba oszukiwać samego siebie, a to jest chyba najgorsze....

- Gdzie teraz skręcić?- pyta mnie mój brat.

- W prawo. - odpowiadam patrząc na moje paznokcie.

Spoglądam za szybę. Tą drogą szłam do polany. Do tej polany, na której nauczyłam się chodzić... Justyna powiedziała żebym o wszystkim zapomniała.  Nie było to łatwe, ale z biegiem czasu wszystko stawało się mgliste i zapominałam coraz więcej szczegółów, aż w końcu prawie wszystko zapomniałam. Z resztą Filip się nie pisał i nie dzwonił, więc po co ja miałabym to robić? Kilka razy byłam jeszcze na cmentarzu, ale ten jego grób faktycznie musiał mi się tylko przewidzieć. Dziś minął ponad rok od tego całego zajścia. Kiedyś zapytałam lekarza dlaczego znów chodzę. On odpowiedział mi, że wcześniejsza diagnoza musiała być tylko pomyłką. Ten fakt przyczynił się do tego, iż jeszcze łatwiej było mi zapomnieć o Filipie i o wszystkim co mnie spotkało.

- To tutaj? - spytał niepewnie pokazując palcem na grupkę osób.

- Tak. - odpowiedziałam szybko i wysiadłam z samochodu.

- Trzymam kciuki. - powiedział po czym odjechał.

- Dzięki. - uśmiechnęłam się i poszłam w kierunku grupy.

Dziś są zawody. Biegi o puchar kogoś tam...  Nie pamiętam tej nazwy. Była dość długa i trudna do zapamiętania, więc po co zaśmiecać sobie głowę takimi szczegółami? Jak zaczęłam chodzić pomyślałam, że mogę zrobić cos pożytecznego i zacząć biegać. Przez cały rok trenowałam i trenowałam, aż w końcu dostałam się na te zawody... Ale nie wiem czy to jest jedna z tych rzeczy, za które poświęcisz wszystko. Chyba nie. Jedyną taką rzeczą są lody pistacjowe i tylko to się liczy.

- Hej. - powiedziałam kładąc plecak na ławce.

Rozejrzałam się dokładnie. Była to duża ,,polana'' wysypana żwirem. Obok niej rósł duży las. Chyba iglasty.  Nie wiem. Nigdy nie umiałam rozróżniać drzew. Zawsze sprawiało mi to trudność. Nie odróżniałam brzozy od jabłoni, czy dębu. Nie wiedziałam czy to sosna czy świerk. Dla mnie zawsze te drzewa wyglądały tak samo. Pień, gałęzie i liście. Tylko tyle wiedziałam o drzewach i cała reszta nie jest mi do niczego potrzebna.

 Na ławkach siedzieli uczniowie, nauczyciele i rodzice z bacznością obserwując swoich podopiecznych i zajadając się kanapkami rozdawanych przez organizatorów. W tle leciała spokojna muzyka, a prowadzący coś mówił przez mikrofon.  Nie bardzo mnie to interesowało.  Wolałam popatrzeć spokojnie na tą ,,polanę".

- Witam!- krzyknęła radośnie Justyna odrywając oczy od swojego telefonu.

- Co ty tu robisz?- zdziwiłam się, patrząc na nią z niedowierzaniem.

Justyna tutaj? Przecież ona nienawidzi sportu.... Zawsze ucieka jak najdalej...

- Przyszłam cię wspierać duchowo. - oświadczyła.

- A ta pluszowa foka?- spytałam zdezorientowana.

Moja przyjaciółka trzymała w ręku jasno-szarego pluszaka z niebieskim szalikiem i głaskała go.  Czy z jej głową jest wszystko dobrze?

- To jest kibic. No wiesz taki...na szczęście.- powiedziała przeciągając samogłoski.

- Aha.- skwitowałam krótko.

Spiker zaczął wywoływać mój rocznik na linię startu. Uśmiechnęłam się. Albo dam z siebie 100%, albo moja praca była na marne.

Na sygnał wszystkie dziewczyny zaczęły biec. Jeszcze szerzej się uśmiechnęłam. Zamiast nucić sobie piosenkę w głowie spojrzałam na trybuny. Była tam Justyna i tańczyła z foką. Czasem zastanawiam się czy ona nie cofa się w rozwoju...

 Odwróciłam głowę i wzięłam głęboki oddech. Pierwsze kółko już za mną. Jeszcze jedno i meta. Ta myśl obudziła we mnie ambicję. Przyśpieszyłam i zaczęłam wymijać kolejne rywalki. Czułam się jak w tych filmach, gdy główny bohater tuż przed metą wszystkich wymija  i dobiega pierwszy do mety. Ostatnia prosta i...

JEST! Udało mi się! Dobiegłam pierwsza. Odwracam się i widzę jak Justyna bije mi brawo i kłania się razem z foką.

Sięgam po szklankę wody stojącą na ławce przy mecie. Piję ją szybko i czuję jak coś upija mnie w stopę. Kamień. Nie lubię kamieni. Nagle czuję jak moje nogi uginają się i padam z hukiem na ziemię. Nie mam siły by wstać. Czuje jak bardzo bolą mnie nogi. Do moich oczu napływają łzy, a moja twarz wykrzywia się w grymasie bólu. O losie! Dlaczego?

Zamykam powieki dając upust łzą. Kilka osób do mnie podchodzi i  pytają się co się stało. Nie jestem w stanie nic powiedzieć. Patrzę tępo przed siebie. Nagle przed moimi oczami ukazuje się postać. Ma błękitne oczy i promienny uśmiech.

 Filip.

Nie wiem po co on tu przyszedł i dlaczego, ale lekko się uśmiecham. Dobrze go znów widzieć. Chłopak kuca obok mnie i mówi:

- Napisałem ci list. Pamiętasz?- pyta patrząc w moje oczy.

Ten z napisem ,,nie zapomni". - odpowiadam w myśli, ponieważ  nie jestem w stanie nic powiedzieć.

- Tak ten.- odpowiada. - Miałaś nie zapomnieć, a zapomniałaś, prawda?- gdy tylko wypowiada te słowa znika.

Biorę głęboki oddech. Co ja mam teraz zrobić i o co mu chodziło?

Witam! No to tak prezentuje się kolejny rozdział. Za błędy przepraszam i ewentualne powtórzenia. Jak widzicie dodałam zakładkę,, polecam". Zapraszam do zajrzenia do niej.

Rozdział taki sobie, ale ocena należy do Was.

Dziękuję za tyle komentarzy pod poprzednim rozdziałem!

Pozdrawiam Digital!