Zakończenie

DEDYKACJA DLA: WSZYSTKICH, KTÓRZY CZYTALI MOJE ROZDZIAŁY BEZ WAS BY NIE BYŁO TEGO BLOGA!!! 

DZIĘKUJĘ!!!!! 

Stoję przed lustrem, a raczej siedzę i rozczesuję moje krótkie włosy. Lekko wzdycham. Ledwo mam siłę by utrzymać szczotkę w ręku. Wszystko mi z nich wypada. Łyżka, widelec, chusteczka....
Bolą mnie ręce i nogi, ale do tego już przywykłam. Nie jest to jakaś nowość... Spoglądam w swoje odbicie. Moje już wyblakłe oczy nie są zmęczone życiem lecz jego bezradnością i beznadziejnością. Moje ręce są pomarszczone i bardzo wyraźnie widać na nich żyły. Twarz zdobią  pojedyncze bruzdy i ślady po różnych upadkach. Dlaczego po upadkach...?
W tedy na tym wyścigu nie mogłam wstać. Przyjechała karetka, rodzice. Był ból płacz i strach. Strach, którego nie umiem opisać. Wskakiwał w każdą moją szczelinę i wyżerał od środka. Po wielu badaniach, które ciągnęły się w nieskończoność stwierdzili iż mam łamliwość kości typu A. Ta wiadomość dźgnęła mnie dogłębnie w serce. Wyryła ogromną i głęboką szramę, która do dziś się nie zagoiła. Wiadomość, że mam łamliwość kości pogrążyła mnie totalnie. Teoretycznie mogę chodzić i normalnie funkcjonować, ale...Tylko teoretycznie.  Boję się wstać z wózka. Każde najmniejsze potknięcie, każda nierówność może spowodować złamanie jednej z mojej kości.  Boję się tego bólu i tego gipsu, tym bardziej, iż nie mam już nastu lat. Dzisiaj mija równe 60 lat od tego jak dowiedziałam się, że Filip jest duchem.
Nie wiem czy w stu % odpowiedziałam sobie na to pytanie. Czy Filip był duchem, czy tylko żartem mojego brata? Myślę, że był istotą nie z tego świata. Od tamtego wypadku, nie pojawił się już więcej, nawet mi się nie śnił... Byłam chyba z tego powodu smutna. Smutna, ponieważ zdałam sobie sprawę z tego, że straciłam kogoś na kim mi bardzo zależało. Kiedyś powiedziałam mamie ta całą historię, a ona lekko się zaśmiała. Nie wzięła tego na poważnie...z resztą na samym początku ja też tego nie uznawałam. Zaczęłam dopiero głębiej się nad tym zastanawiać, kiedy przekroczyłam 50. W te długie, samotne, zimowe popołudnia gapiłam się tępo przed siebie i myślałam o przeszłości. Głównie o Filipie. Do tej pory pamiętam jak wyglądał, każdy najmniejszy szczegół. Doszłam w tedy do wniosku, że musiał być duchem. To on mnie nauczył chodzić i to on mi odebrał ten dar. To stawało się coraz logiczniejsze. Jednak do tej pory nie umiem sensownie odpowiedzieć na to pytanie...
- Madziu. - mówię drżącym głosem.
Po chwili w drzwiach staje kobieta około 40 w zielonym fartuchu w groszki i włosami związanymi w kitę. To żona Dominika. Dominik jest synem Alana. Mój brat i moi rodzice już nie żyją. Odeszli dawno, dosyć dawno...
- Tak ciociu? - spytała miło.
- Możesz mnie stąd wyprowadzić. - mówię dając jej do ręki szczotkę.
- Oczywiście. Tort już czeka. - uśmiecha się szeroko i wychodzimy z łazienki.
Nie mam dzieci i nie mam męża. Oprócz Igora nie miałam żadnego  chłopaka.  Alan kazał Dominikowi się mną zaopiekować. Mówił, że widzi we mnie ciągle tą samą dziewczynkę, która piecze co sobotę ciasta...
Z resztą jego syn nigdy nie pozwolił mnie oddać do domu starców, zawsze szanował zdanie swojego ojca mimo, że jestem bardzo upierdliwa... i nieznośna....
- Sto lat ciociu! - krzyczą dwa  małe huncwoty.
Przytulam je i lekko się uśmiecham. Olivier i Olivia śmieją się w niebo głosy i dmuchają za mnie  świeczki. Te bliźniaki są urocze. Oboje mają ciemne oczy i jaśniutkie kręcone włosy. Jak aniołki...
- Dziękuję. - odpowiadam lekko się uśmiechając.
Od godziny wszyscy siedzą w pokoju i prowadzą ożywioną rozmowę na jakiś temat. Jaki???? Nie wiem. Nie słucham ich. Nie interesują mnie te ich zagadki i jakieś kawały. Chcę się przewietrzyć....
Coraz częściej zauważam, że osoba starsza zachowuje się jak dziecko, tylko, że z siwymi włosami i zapracowanymi rękoma. Oprócz tego nie ma żadnych różnic.
Odjeżdżam wózkiem i już mam wychodzić gdy ktoś mnie pyta.
- A ciocia dokąd?
- Przewietrzyć się. - odpowiadam patrząc na zmartwioną twarz Dominika. 
- Ale sama? - pyta ze zdziwieniem.
- Nie jestem niedołężna. - odpowiadam i wychodzę.
Podjeżdżam do windy. Znam doskonale tą drogę. Najpierw jedzie się prosto, a później skręca w prawo. Mieszkam tu od jakiś dziesięciu lat. Jest to wieżowiec blisko centrum miasta z ogromną liczbą okien.
Nagle winda zatrzymuje się i wysiadam. Nie boję się już nią jeździć. Przez tyle lat się przyzwyczaiłam. Siedzę przed budynkiem i wącham obrzydliwe spaliny samochodu. Mimo to cieszy mnie to. Nauczyłam się cieszyć z tego z czego....
Nawet do końca nie wiem.
Zamykam oczy i wypuszczam głośno powietrze.
Patrzę przed siebie. Zmierza do mnie postać. Uśmiechnięta postać z rozczochraną czupryną.
Uśmiecham się szerzej.
Filip.
- Wszystkiego najlepszego. - mówi chłopak i ściska moją dłoń.
- Dziękuję. - odpowiadam.
Nie mam już 17 lat, a on nadal ma swoje 18. Jego oczy nadal są tak samo błękitne i roześmiane jak w tedy. Jeszcze szerzej się uśmiecham.
- Gotowa? - pyta patrząc mi w oczy.
Nic nie odpowiadam, tylko podaję mu moją rękę. Łapie ją i wstaję z wózka. Idziemy na spacer. Nagle wszystko staje się białe, bardzo białe. Mogę zobaczyć swoje odbicie. Nie ma w niej starszej pani z zgarbioną sylwetką i siwymi włosami. Jest dziewczyna z długimi włosami w białej sukience do połowy ud z szarą kokardą. Szeroko się uśmiecham.
- Idziemy?- pyta mnie po raz kolejny mój towarzysz.
- Tak. - odpowiadam szczęśliwa.
Przekraczamy ,,granicę'' i wchodzimy w bezgraniczną biel. Spoglądam z góry. Widzę wózek. A na nim starszą panią, która ma złączone ręce i śpi. Śpi uśmiechając się pogodnie.
                                                                                                   



Witam, witam!
Pewnie wiele/ wielu  z Was nie sądziło, że dam zakończenie. Ta historia miała się już skończyć wcześniej, ale się trochę przedłużyła.
Mam nadzieję, iż Wam się spodobało!
Dziękuję Wam za wszystko!
Za komentarze, za głosy w ankiecie, za wyświetlenia i w ogóle. Dziękuję!
Chciałam Was poprosić żebyście zaglądali do zakładki ,, Wasze Pomysły'' i podrzucili mi parę wątków na nową historię  (oczywiście jeśli chcecie), bo ja nie mam pomysłów.
Prawdopodobnie będę prowadzić jeszcze tego bloga (chyba, że nie chcecie).
W tygodniu pojawi się osobny post dotyczący dalszych losów bloga.
Jeszcze raz dziękuję!
Za błędy w tekście przepraszam.
W razie niejasności pytajcie. Postaram się odpowiedzieć na Wasze pytania.
Pozdrawiam Digital!