Rozdział IX

- Musimy iść? - pytam siedząc w samochodzie.

- Nie pękaj. - brat szturcha mnie w bok. - Wysadzę Cię. Dojedziesz sama.- informuje mnie, odpalając auto.

- Tak. - mówię panicznie przestraszona.

Przełykam głośno ślinę. Boję się. Panicznie się  boję. Po chwili widzę jak auto mojego brata odjeżdża. No pięknie zostałam sama! Spoglądam na niebo. Jest zachmurzone! Super lepszej pory na wyjazd nie mogłam sobie wybrać! Czarny = zdradziecki.
O losie! Podjeżdżam do małego sklepiku. Widzę różne lampki, kwiatki i wiązanki. Jedne mają świeczki, a drugie malutkie gałązki.  Oglądam wszystkie z niezwykłą uwagą. Zawsze interesowały mnie takie rzeczy. Na przykład takie znicze. Niby robione hurtowo, ale dla mnie każdy z nich jest wyjątkowy, inny.  Każdy różni się minimalnie a jednak... Zawsze bardziej lubię rzeczy robione hurtowo niż ręcznie. Wydają mi się takie wyjątkowe. Ludzi zawsze bardziej fascynują rzeczy jedyne w swoim rodzaju, ale ja mam odwrotnie. Kiedyś jak na moim biurku położyłam dziesięć identycznych szklanek, dla mnie każda była inna. Każda miała swój uniwersalny, niepowtarzalny kod, choć aż tak znany. Zaskakujące, prawda?

Biorę czerwony znicz z białym krzyżem. Jest taki niepozorny... Czerwony i biały to ulubione kolory mojej zmarłej siostry.

Nigdy nie lubię czerwonego. Kojarzy mi się z krwią i bólem. Z czymś przed czym ciągle uciekasz, a i tak cię dopadnie. Jednak lubię biały. Kojarzy mi się z pączkiem, a raczej z lukrem. Jestem przekonana, że gdyby kolory dałoby się jeść, biały smakowałby jak lukier, a czerwony jak sól. Biały...Ten niepozorny kolor jest potrzebny w naszym życiu, choćby do życia... Tak do życia. Białe suknie ślubne, białe pączki, białe kartki. Ciekawe co by ludzie zrobili bez białego?

- Przepraszam, mogę w czymś pomóc? - słyszę głos sprzedawczyni.

No tak stoję tu od kilku minut i przyglądam się pojedynczym rzeczą. Podejrzane? Chyba nie...

Dla mnie nie, ale po ludziach to nic nie wiadomo. Niby ich znasz, a tak naprawdę poznałeś tylko maskę. Jedną małą część, którą zakładają do teatru czy kina. Nigdy nie lubiłam się spieszyć. Wolę mieć na wszystko czas, ale nie jestem cierpliwa. A czas to wróg osób niecierpliwych. Ciągle patrzysz na te wskazówki i patrzysz. Obserwujesz upływający czas. Minuta za minutą, godzina za godziną. Czy to nie jest nudne?

- Poproszę ten znicz. - pokazuję na wcześniej wybrany obiekt i podnoszę wzrok na ekspedientkę. Z całym szacunkiem, ale ten makijaż jej nie służy. Kolor szyi a twarzy nie mają ze sobą nic wspólnego. Ma nie domalowane powieki i policzki. Nie jestem zwolennikiem makijażu, ale jeśli się już maluję to robię to z największą dokładnością. Jej ubiór wskazuje na to, że rodzice kazali jej tu przyjść wbrew jej woli. Taka zbuntowana nastolatka. Taka ja... Tylko, że ja jeżdżę na wózku, a ona nie jest inwalidką. Ale czy to wpływa w jakiś sposób na to kim jesteśmy? Nie wiem. Z reguły to ja mało wiem. Spoglądam na dziewczynę. Jeansy biodrówki, za małe i obcisłe. Niefortunnie ukazują jej nadmiar ,,złych mięśni". Czarna podkoszulka i na to również obcisła jensowa kurtka, sprawiają iż mam ochotę zwymiotować. Czasami to się zastanawiam skąd ludzie mają taką odwagę by wyjść tak ubranym na ulicę? Ja zawsze sprawdzam, czy mam czystą buzię, bluzkę i czy wyglądam ładnie. Naprawdę nie wiem co ta dziewczyna widzi w swoim lustrze?  Może ma magiczne lustro...? Nie wiem. A po za tym nie wierzę w magię i w czary. Nigdy w to nie wierzyłam. Jak byłam mała to mama opowiadała mi różne bajki, ale ja zawsze wiedziałam, że one nie istnieją i że nie istniały.   Wręczam kobiecie kilka monet i zabieram rzecz. Nie chcę dłużej na nią patrzeć.

Kieruję się w kierunku cmentarzu. Kiedy przejeżdżam bramę czuję jak opuszcza mnie moja śmiałość, pewność siebie.  Nie mam odwagi na oddech. Rozglądam się. Widzę wiele nagrobków. Jedne są zadbane, drugie popękane i zapomniane. Na jednych pali się wiele lampek i stoją przeróżne kwiatki, drugie zaś ozdabiają chwasty. Smutne, ale prawdziwe. Rozglądam się jeszcze raz. Dzisiaj jest pusto. Szczerze to nie jest duży cmentarz. Widać dokładnie gdzie się zaczyna i kończy. Słyszę jak szumią drzewa. Jak byłam mała to dziwiłam się dlaczego tu je posadzili. Dzisiaj dochodzę do wniosku, że posadzili je po to by śpiewały tym co odwiedzili niebo. Zawsze sobie cieniutko nucą, szumiąc delikatnie. To musi być piękne uczucie. Być domem dla ptaków i dawcą życia dla ludzi. Bycie drzewem musi być fajne, chociaż... Chociaż jeśli trafisz na taki cmentarz...

 Podjeżdżam do grobu mojej siostry. Widzę jej uśmiechniętą buzię i te rozczochrane włosy na zdjęciu.

- Szkoda, że Cię już nie ma. - mówię cicho.

Na jej grobie pali się kilka świeczek.  Zapalam mój znicz, by dołączył do grona ,,adorujących".

Kompletnie nie wiem co mam powiedzieć. Co mam zrobić? Pomodlić się zwykłą formułką? Nie. Nigdy nie lubiłam mieć czegoś napisanego biało na czarno. Wolę mówić wszystko własnymi słowami. Nie lubię zapominać czegoś co miało regułki, a iż mam krótką pamięć nie uczę się regułek. Wszystko przekręcam po swojemu.

 Patrzę tępo przed siebie. Kiedyś też tu będę leżała... Po moich policzkach spływają łzy. Nie wiem czy z żalu nad sobą, czy nad nią. Wiem, że żal to jeden z objawów naszej bezradności, słabości.

- Wiesz co. - zaczynam rozmowę.

Nikogo nie ma na cmentarzu, więc nikt nie powinien słyszeć mojej rozmowy. Nie lubię mówić w ciszy. Lubię jak słyszę to co mówię. W tedy lepiej rozumiem swoje słowa. Wtedy dociera do mnie sens tych słów i ich wartość.

- Chyba masz tam lepiej. Co ja mówię. Na pewno masz lepiej. - biorę głęboki oddech. -Ja muszę się tutaj męczyć. Stawać dzień w dzień, twarzą w twarz z tą szarą rzeczywistością.

Po co Ci to mówię? Nie wiem. Wiem, że od wypadku moje życie się zmieniło. Zgubiłam swój sens. Bezpowrotnie...

Urywam, ponieważ uważam, że to nie ma sensu.

- Nie umiem rozmawiać. Nie wiem czemu. Kiedy chcę coś powiedzieć mam okropną pustkę w głowie. Nie wiem czy to dla tego, że tak chce, czy to tylko moja podświadomość. Szkoda, że Cię tu nie ma siostrzyczko. Myślę - przerywam bo dochodzi do mnie iż mówię na głos.

Zakrywam usta ręką. Jaka ja jestem głupia. A tak po za tym po co ten Pan Ciapciuś kazał mi tu przyjść?! I tak nic ciekawego się nie dzieje. Skąd on bierze te pomysły? Jak tacy ludzie funkcjonują? Taka zabawna parodia człowieka w człowieku...  A z resztą nieważne. Nie wiem ile mam tu jeszcze siedzieć? Co mam robić? Kiedy zadzwonić po brata? Nie lubię prostych pytań. Nie znam na nie odpowiedzi. Takie absurdalne pytania, a jednak. Kiedyś ktoś mnie zapytał: ,,Ile masz lat?'' Nie odpowiedziałam. Wiem, że siedemnaście, ale nie muszę tyle mieć. Kiedy przebywam z dziećmi i pytają się  mnie o wiek mówię, że mam osiem lat. Jeśli masz w swoim wieku liczbę dwucyfrową uznają cię za osobę starą. Dorośli lubią powiększać wiek. Masz siedemnaście lat, a mówią iż wyglądasz na dwadzieścia. Więc tak naprawdę ile mamy lat? Te najprostsze pytania są najtrudniejsze, ponieważ trzeba otworzyć swój umysł i popatrzeć za horyzont, dalej niż widzimy, niż umiemy...

Ponownie patrzę przed siebie. Życie jest takie kruche, takie słabe.  Ale czy o tym chcę myśleć? Nie. Nie chcę myśleć o niczym. Chcę uwolnić swój umysł od wszystkiego. Chcę być wolna i niezależna. Ponownie kieruję swój wzrok na grób siostry. Kilka liści tworzy ładny rysunek  geometryczny. Lubię geometrię. Mam wrażenie, że nic nie możesz źle narysować. Figur jest nieskończenie wiele. Dużo z nich jest nie odkrytych, więc jeśli narysuję coś źle to mogę nazwać to moją osobistą figurą geometryczną.

- Siostrzyczko. - po raz kolejny próbuję z nią porozmawiać. - Wie....

Urywam w połowie, ponieważ czuję czyjąś dłoń na swoim ramieniu. Boję się...

Witam Was w tą piękną i słoneczną niedzielę :) Przed  Wami rozdział IX. Mam nadzieję, że sie spodobał. Za wszelkie błędy i powtórzenia przepraszam. 

Powoli zaczyna się coś dziać... Jak myślicie kto przyszedł na cmentarz? I jak zmieni się życie głównej bohaterki?

Następny rozdział pojawi się tradycyjnie w niedzielę. (chyba, że coś mi wypadnie, ale jak coś to Was poinformuję)

Dziękuję za wszystkie komentarze!

Pozdrawiam Digital!

PS. Mój brat życzy Wszystkim dziewczynom wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Kobiet!